Vrijdag 26 maart 2010 (Dag 27)
Vandaag de laatste schooldag van de Middelbare scholen en dus ook voor mijn leerlingen. De beiden hebben echter nog 2 uur les van mij voordat ze vakantie hebben. Deze lessen gaan erg goed want de meeste leerstof had ik al bekeken in de andere klas. Tegen kwart na 10 begint eigenlijk de 3 weken durende vakantie maar ik ben nog niet naar huis. De leerlingen hebben namelijk deze week hun project ontvangen. Het project is voor Databasebeheer en ze moeten een databaseontwerpen voor de voorraadadministratie van een fictief auto-onderdelenbedrijf. Om de nodige info te vergaren moeten ze interview afnemen van een docent die er iets van af weet. Eén van de groepen had gisteren gevraagd of ze mij mochten interviewen. Het is wel duidelijk tijdens het interview dat de leerlingen iets te weinig kennis hebben over administratie binnen een bedrijf. Ze kunnen zich moeilijk iets voorstellen van de werking. De rest van de les volg ik het doen en laten van de verschillende groepen en ondersteun hen indien mogelijk.
De leerlingen mogen vandaag tegen 12 uur naar huis omdat het toch vakantie is. Mr. Bruma vraagt of ik nog even blijf want er is nog een informele bijeenkomst met een hapje en drankje waar ik ook naartoe mag. Aangezien mr. Bruma nog even in vergadering is, besluit ik om naar de docentenkamer te gaan en even gebruik te maken van het internet. Ik geraak echter niet zo ver. Onderweg passeer ik de plaats waar altijd mijn fiets staat. Nu staat er echter geen enkele fiets meer. Dit zou niet mogen want mijn fiets moest hier nog staan. Ik loop wat rond op de schoolterreinen in de hoop mijn fiets terug te vinden. Dit is echter zonder resultaat. Een leerkracht stuurt mij naar de administratie om dit te melden. Een medewerkster gaat met mij mee en bekijkt de mogelijkheden. Uiteindelijk besluit ze dat ik best aangifte kan doen bij de politie. Ze vraagt aan de conserge om mij naar het politiebureau te brengen met de pick-up van het NATIN.
Aangekomen bij de politie sta ik er volledig alleen voor. Binnengekomen zit er een nog een andere man. Ik besluit naast hem te zitten en wachten tot ik wordt geroepen. Een tijdje later komt er echter een man binnen en hij wordt onmiddellijk geholpen omdat hij zelf binnen gaat. Ik besluit hetzelfde te doen. De politieagente die het dichtste bij de deur zit vraagt wat ik kom doen. Aangezien er voorlopig geen agent beschikbaar was moet ik nog even wachten in de ‘wachtzaal’. Na in totaal bijna een uur doorgebracht te hebben op de bank, wordt ik eindelijk binnengeroepen. Agent October stelt zichzelf voor en vraagt mijn gegevens van mij en de fiets op. Ik moet ook de gegevens hebben van Lie omdat zij de eigenares is van de fiets. Aangezien zij in het buitenland (Trinidad) is voor vakantie, kan ik haar niet bereiken. Agent October vraagt mij morgen terug te bellen met de ontbrekende gegevens en dan kan ik volgende dinsdag om mijn uitgetypte verklaring komen.
Buitengekomen bel ik even naar mr. Bruma om mij te verontschuldigen voor het plotseling verdwijnen van op school. Hij verschiet wel even van het voorval en zegt dat hij naar mij komt gereden. Bij mij aangekomen mag ik in de auto stappen en brengt hij mij naar huis. Natuurlijk vinden mijn huisgenoten het wel een beetje lachen omdat het weer mij voorvalt. Ook al is Lie niet thuis, ik wil wel een nieuwe fiets om in Suriname rond te rijden. Sophia had afgesproken met Anushka om te gaan shoppen dus besluiten Joris en ik om eens naar het centrum te rijden. Onderweg proberen we in een cambio euro’s af te halen. Dit lukt echter niet omdat ze niet voorzien zijn op Belgische ‘pinpassen’. Onze tweede stop is in de Saramacastraat. Deze straat is namelijk een straat met veel winkels en markten. We hadden graag een hangmat gehad en die kunnen we hier zeker vinden. We stappen binnen in de Jeruzalembazaar en vinden daar een erg grote collectie hangmatten. De keuze is niet gemakkelijk maar we verlaten tegen sluitingstijd toch met elk een erg mooie hangmat.
Aangezien de winkels en markten tegen 4 uur sluiten, is er ondertussen niets meer open. Ik moet wel nog een nieuwe fiets hebben, dus rijden Joris en ik verder naar de verhuurder van hun fietsen. Daar is het heel erg druk. De ene Nederlander na de andere kom er zijn fiets terugbrengen. De dame vindt na een tijdje toch tijd voor mij. Ik krijg een gelijkaardige fiets aan deze van Joris en Sophia. De dame maakt mij wel duidelijk dat ik hem altijd moet vast zetten (wat ik ervoor ook al deed) en dit best rond een vaststaand object. Ik neem de goede raad van haar aan en vertrek samen met Joris naar de Waterkant. We hadden geregeld dat Sophia om haar eigen fiets kon komen later op de avond. Op die manier hadden we elk onze fiets terug. Joris en ik gaan aan de Waterkant zitten samen met een cola en vervolgens djogo. We gaan namelijk niet naar huis want we zijn bij Jonathan uitgenodigd voor een barbecue. Als onze djogo op is, vertrekken we naar Jonathan. Hij woont in een erg verschillende buurt in vergelijking met ons. Voordurende passeren er (louche) mensen en de huizen in de buurt kunnen bij een kleine windstoot waarschijnlijk invallen. Als snel komen de anderen ook toe. Iedereen moest voor eigen eten zorgen dus bakt iedereen zijn eigen vlees op de barbecue. De avond is zeer plezant. We nemen een stoel en gaan buiten op straat zitten. Dit beeld is hier niet raar want de buren doen hier juist hetzelfde.
Tegen 12 besluit de groep om nog ergens anders naartoe te gaan. Het is namelijk vrijdagavond dus het is druk in de uitgaansbuurt. Te voet gaan we naar La Caffe, een danscafé in de buurt van Het vat. Hier is de samenstelling van de aanwezigen erg verschillende met het beeld dat ik had van Suriname. Alle blanke toeristen en rijke Surinamers zijn hier wel aanwezig. Ook wij gaan op in de grote groep mensen. De jongens vliegen direct in de Parbo’s. Tijdens de barbecue had de drank al goed gevloeid maar ze waren duidelijk nog niet uitgedronken. De sfeer was er ontzettend leuk. Dit kwam waarschijnlijk door de vooral Westerse en Nederlandse muziek. Het was wel even verschieten hoe sommige andere aanwezige stagaires hun verblijf in Suriname aangenaam maakten. De Surinamers wisten echt wel hoe ze een bank meisje moesten versieren. Tegen half 3 vertrekken Sophia en ik naar huis. Het alcoholgehalte binnen de aanwezigen is behoorlijk hoog en morgen moeten we er namelijk uit om 7 uur. Joris besluit nog te blijven samen met Jonathan en Barthel. Hij had nog wel zin in meer feest. Thuisgekomen kruipen we onmiddellijk in ons bed want binnen 3,5u moeten we terug opstaan. Slaapwel!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten