... over hangmatshoppen en terrasjesweer

Woensdag 31 maart 2010 (Dag 32)


Vandaag sliepen we goed uit. We konden onze nachtrust goed gebruiken en vandaag stond toch niets bijzonder op het programma. Na een laat ontbijt gingen Sophia en ik naar het centrum. Sophia had namelijk nog geen hangmat. Joris kon niet mee want hij had gisteren tijdens zijn rit van school naar huis een platte band gekregen. Hij moest deze dus eerst herstellen voordat hij nog iets kon doen met de fiets. Vandaag had hij hier dus nog veel tijd voor.

Sophia en ik plaatsten onze fiets aan de waterkant. Zo moesten we niet voordurend rondlopen met een fiets aan de hand. Fietsen was toch niet mogelijk in de Saramacastraat. We stappen te voet eerst naar de winkelstraat. Jos had ons gewezen op een boekenwinkel waar ze Surinaamse kookboeken verkochten. Deze wilden we ook wel eens bezoeken. Nadat we enkele boekjes meenamen, liepen we verder door de winkelstraat. Sophia zag natuurlijk vele leuke winkeltjes die we dan ook eens bezochten weliswaar zonder iets te kopen.

We wandelen vervolgens door naar de Saramacastraat want daar moeten we nog een hangmat gaan halen. De winkels sluiten daar om kwart over 4 dus veel tijd hebben we niet meer. Gelukkig is Sophia geen moeilijke in het kiezen van hangmatten. Ze kiest voor een paars model dat erg goed lijkt op deze van mij. Nu we alles hebben waarvoor we kwamen, wandelen we terug naar de waterkant. We wandelen nog eens door de centrale markt want hier waren we nog niet geweest. Hier was het al erg rustig maar toch was ik onder de indruk van de vele standjes en de vele producten.

Vervolgens stapten we verder naar de waterkant. Daar genoten we van een drankje. We waren hier nu toch dus konden we er maar beter van profiteren. Na een urrtje namen we onze fiets en reden terug naar huis. Thuisgekomen hebben we ons nog rustig geïnstalleerd. Tot morgen!

... over afwas met bloedende gevolgen, feestje met blanke studenten

Dinsdag 30 maart 2010 (Dag 31)


Vandaag trekken Joris en Sophia nog eens naar school. De vakantie in de MULO-scholen begint maar na woensdag. Hierdoor gaat om iets na 6 uur de wekker. Doordat Joris en Sophia opstaan, wordt ik ook wakker. Ik blijf nog even liggen want voor mij staat er niets op het programma. Een uur later ben ik echter ook al uit mijn bed geklommen.

Na het ontbijt maak ik een beetje schoolwerk. Ik ruim ook een beetje op en doe de afwas. Ik slaag er echter in om tijdens de afwas een cornflakskom 20 cm te laten vallen. Deze breekt in 2 stukken en in mijn beweging om de kom te redden snij ik mij aan mijn rechtermiddenvinger. Het bloed begint onmiddellijk te stromen. Terwijl ik de wonde dichtduwen, probeer ik Joris zijn EHBO-materiaal te nemen. Dit lukt uiteindelijk en ik krijg uiteindelijk toch een verband rond de erg grote wonde.

Tegen de middag komen Sophia en Joris thuis. Zij willen onmiddellijk de wonde bekijken omdat deze misschien genaaid moet worden. Tijdens het verzorgen van de wonde voel ik me erg draaierig worden. Joris legt een proper verband rond de wonde en ik ga onmiddellijk in mijn bed liggen om te bekomen. Na een 5-tal minuten gaat het al heel wat beter.

Verder in de namiddag maken we ons huis klaar voor bezoek.We hebben namelijk de andere Belgische en Nederlandse studenten uitgenodigd om deze avond iets te komen drinken bij ons. Joris en ik gaan ook naar de winkel voor de nodige drank. We stappen de winkel buiten met 175 SRD (ongeveer 45 EUR) minder in de portefeuille. Natuurlijk hebben we nu wel alles voor een goed feestje:

- 1 bak Parbo bier (12 x 1l; incl 25 SRD waarborg)
- 1 fles Red Sun
- 4l soft (Cola, Fanta en Sprite)
- 2l nectar (mango en appelsien)
- Chips
- Eten voor ons zelf ’s avonds

Tegen 8 uur was iedereen die we kenden uitgenodigd. Natuurlijk was iedereen op Surinaams uur gekomen. Tegen half 9 kwamen de eersten toe. We hadden 12 mensen verwacht maar de eersten waren onmiddellijk studenten die we niet hadden verwacht. Eén na één komen de studenten toe. Velen hadden problemen met het vinden van onze straat. Hierdoor duurde het tot kwart na 9 dat iedereen aanwezig was. Ondertussen was er al een logistiek probleem want alle stoelen, zetels en hangmatten waren al in gebruik en er moesten nog mensen bij komen. Uiteindelijk waren er 7 mensen meer dan verwacht, maar dit kon de pret niet bederven. De meesten bleven erg lang. Tegen half 3 was iedereen het huis uit en bleef er wel een vuile bedoeling achter. Ik kuiste het meeste nog op want had echt geen zin meer om morgen te moeten opstaan in zo een vuile boel. Na een half uurtje zwoegen was alles weer proper en kroop ook ik in mijn bed. Slaapwel!

... over het IOL en zijn draadloos internet

Maandag 29 maart 2010 (Dag 30)


Vandaag werd Joris door zijn stagebegeleider verwacht op het IOL. Zij gingen zij stage al even bespreken en bekijken wanneer een examenles het beste uitkwam. Tegen 12 uur namen we een taxi richting universiteit omdat het weer voornamelijk uit neerslag bestond. Ook Sophia en ik gaan mee. Wij willen namelijk wel eens proberen om op het draadloze netwerk van de universiteit te geraken.

Voordat we daarvoor naar de bibliotheek trekken, vraag ik even na of mevr. Rozenblad aanwezig is. Joris en Sophia hebben namelijk beiden een mentor, maar over mijn mentor is altijd al gezwegen. Zij is echter niet aanwezig. Het hoofd van het IOL zit echter buiten een sigaar te roken en hij beloofd mij om het allemaal in orde te brengen. Joris vraagt ondertussen na of zijn mentor al aanwezig is. Hij moet nog even wachten. Sophia en ik gaan ondertussen al naar de bibliotheek om het draadloze netwerk daar eens uit te proberen. Na het afgeven van onze rugzak en het tekenen in een boek, trekken we bewapend met laptop, muis en stroomkabels naar de eerste verdieping. Hier is namelijk plaats voorzien om met de laptop te werken. Het gebouw is echter rechtgezet in een tijd waarin ze nooit over draadloos internet gehoord zullen hebben. Het gevolg is dat alle bruikbare stekkers in gebruik zijn door andere studenten. Wij hebben echter een stekker nodig om te kunnen werken op onze laptop. Na even rondlopen en zoeken naar stekkers, moeten we teleurgesteld terug naar beneden. We steken onze laptop terug in onze rugzak en gaan naar de kassa om te betalen voor een uurtje internet op de computers van de universiteit. Tegen het einde van het uur komt ook Joris erbij. Hij was juist klaar met zijn gesprek met zijn mentor.

Omdat er verder niets meer te doen is op de universiteit, stoppen we nog even om een hamburger te eten. Vervolgens bellen we naar een plaatselijke taxi die ons terug naar huis brengt. Thuisgekomen chillen we wat en genieten we van onze vakantie. Tot morgen!

... over vroeg opstaan, een dagje ontspannen op whitebeach en een onverwachte uitnodiging voor een huwelijk

Zaterdag 27 maart 2010 (Dag 28)


7 uur en de wekker gaat. Ik was echter al wakker. Mijn biologische klok van in de week, maakt mij ook op zaterdag nog wakker om 6 uur. Dit was het tijdstip dat ook Joris thuiskwam en in zijn bed kroop. In het laatste uur sloot ik wel nog enkele keren mijn ogen maar veel slapen was er niet bij ondanks het feit dat we er nog niet lang in lagen.

Ik spring onder een frisse douche om het vuile gevoel van gisteren af te spoelen en ook volledig wakker te worden. Ook Sophia was ondertussen wakker geworden en volgde mijn voorbeeld. Joris daarentegen lag nog altijd te slapen. Logisch als je weet dat hij nog maar een uur in bed lag. Na 5 keer schudden lukte het toch om hem uit bed te krijgen. Ondertussen begon de tijd wel te dringen. We sprongen op de fiets en reden naar de school van Sophia en Joris. Zij hadden vandaag namelijk een uitstap met de leerkrachten naar Whitebeach en ik mocht ook mee.

Bij onze aankomst waren de meeste leerkrachten al aanwezig. Als de laatste 2 laatkomers ook aanwezig zijn, wordt alles in de gehuurde bus geladen en vertrekken we richting Whitebeach. Onderweg stoppen we nog even om eten en ijs op te halen en tegen 10 uur komen we aan. Whitebeach is een kunstmatige aangelegd zandstrand waar veel mensen naar toe komen om te relaxen. Dit zouden wij vandaag ook doen.

De bus wordt uitgeladen en onmiddellijk worden de hangmatten opgehangen in de 2 hutten die we gehuurd hadden. Ook het juist afgehaalde eten wordt op tafel gezet en de eerste ronde eten is aangebroken. Na het eten is er nog niet echt een mogelijkheid om te zwemmen omdat het water nog erg ondiep is. We brengen de voormiddag door met een wandeling, pootjebaden en babbelen. Vooral dit laatste doen de vele vrouwen die mee zijn. Natuurlijk kan je enkel babbelen als er gegeten wordt. De leerkrachten weten wel iets af van eten want het ene na het andere spelen ze binnen.

In de namiddag begint het water duidelijk te stijgen. Dit maakt het mogelijk om in het water te gaan en dit doen we dan ook voornamelijk de hele namiddag. Tegen 4 uur wordt alles ingepakt en in de bus geladen. Thuisgekomen zijn we alle 3 erg moe. De weinige uurtjes slaap, het vele eten en et warme weer eisen weer hun tol. We besluiten op tijd te gaan slapen om toch wat slaap in te halen. Om 9 uur belt echter de buurman, Badjoe, die Joris had leren kennen in de eerste week dat we hier waren. Hij vroeg of we zin hadden om mee te gaan naar een Hindoestaans huwelijk. Wij begrepen dat dit maar tot 12 uur zou duren dus schoven we de vermoeidheid opzij en kropen in propere kleren. Het duurde wel nog even voordat de buurman er was maar uiteindelijk waren we toch op pad naar het huwelijk. Het was een nichtje van hem en hij nam ons mee om het ook eens mee te maken.

Na een half uurtje rijden kwamen we aan en ging bij Joris en mij de mond open van verbazing. De straat stond vol met auto’s en er liepen heel veel mensen rond. Het was 11 uur maar toch was de drukte te vergelijken met deze van op een markt. Als we binnenstappen zien we een huis waar ze een grote contructie voor gezet hebben. Bij ons kan je het vergelijken met een 80-tal partytentjes maar dat kennen ze niet. Ze zijn dus een week bezig geweest om een reuzengroot afdak te maken met palen en golfplaten. Dit hebben ze vervolgens versierd met enorme doeken en ‘kerst’verlichting. Alleen dit schouwspel was ongelofelijk. Onder de ‘tent’ stond het vol met witte plastiek stoelen waar alle mensen konden plaatsnemen. We zagen ook verschillende mensen rondlopen met drank voor de gasten. Dit gaat echter enkel over soft. Alcohol wordt niet gedronken zolang de priester aanwezig is.

De trouwceremonie stond juist op het punt om te beginnen. Deze ging door in een kleine kiosk onder de ‘tent’. Veel merkte de genodigden hier echter niet van. Zij waren allemaal aan het praten. Ondertussen waren andere mensen al aan het eten. Joris en ik gingen vooraan zitten zodat we de ceremonie konden volgen; Veel begrepen we niet van de handelingen maar het was toch fascinerend om het te zien gebeuren. Na een half uurtje zat de plechtigheid er op en gingen we terug naar Badjoe. Hij zat achteraan bij zijn familie. Hij nam ons mee naar het eten. Dit vond plaats aan de andere kant van de zaal.

Voor het eten schoof je zelf vrijblijvend aan. Na het wassen mocht je plaatsnemen aan één van de drie grote banken die hier geplaatst waren. De tafel was voorlopig nog leeg, maar hier werd snel verandering in gebracht. Al snel kwamen enkele mannen rond met borden, bekers, drinken, en dan alle ingrediënten voor roti. Je kon zelf kiezen hoeveel je wou. We hadden vandaag al veel gegeten dus het was wel even duwen om dit er ook nog bij te krijgen. Badjoe gaf ondertussen nog wat uitleg over hoe een huwelijk in zijn werk gaat. Het volledige feest (meer dan 20 000EUR) wordt volledig betaald door de familie van de bruid. Zij moeten ook alles organiseren. De familie van de bruidegom moet niets doen en mag op de dag zelf gewoon genieten. De mannen van de familie van de bruidegom is ook aanwezig bij de ceremonie. Tijdens het eten worden ze hier dan ook voor betaald (ongeveer 250 SRD). Na het eten (dat volledig zonder bestek te doen was) wassen we onze handen en nemen we terug plaats op de stoelen. We zien ondertussen de priester vertrekken en dit heeft tot gevolg dat er geen soft meer wordt rondgedeeld. Alle obers lopen rond met een dienblad met bekertje Black label whisky. Een andere ober vergezeld hem met een fles cola en water. Dit is om de whisky aan te lengen. Ook ons wordt drank aangeboden, maar wij kiezen toch voor een bietje.

De bruid en bruidegom hebben ondertussen ook gegeten en nemen plaats om de aanwezigen te groeten. De genodigden gaan naar voor en gaan persoonlijk het koppel proficiat gaan wensen. Velen verlaten vervolgens het feest want zij moeten nog erg ver rijden naar huis. Na een tijdje opent het koppel de dansvloer met een dans. Dit krijgt wel de nodige aandacht van de genodigden. Een tijdje later tonen de nichtjes hun kwaliteiten als dansers en dit zorgt ervoor dat de dansvloer in gebruik wordt genomen. Veel zien wij hier echter niet meer van want we zijn zo moe dat we vragen tegen 2 uur of we naar huis gaan. Thuisgekomen is het half 3 en kruipen we onmiddellijk in ons bed. Slaapwel!

... over de laatste schooldag, een gestolen fiets, aangifte bij de politie, huren van een nieuwe fiets feestje in La Caffe

Vrijdag 26 maart 2010 (Dag 27)


Vandaag de laatste schooldag van de Middelbare scholen en dus ook voor mijn leerlingen. De beiden hebben echter nog 2 uur les van mij voordat ze vakantie hebben. Deze lessen gaan erg goed want de meeste leerstof had ik al bekeken in de andere klas. Tegen kwart na 10 begint eigenlijk de 3 weken durende vakantie maar ik ben nog niet naar huis. De leerlingen hebben namelijk deze week hun project ontvangen. Het project is voor Databasebeheer en ze moeten een databaseontwerpen voor de voorraadadministratie van een fictief auto-onderdelenbedrijf. Om de nodige info te vergaren moeten ze interview afnemen van een docent die er iets van af weet. Eén van de groepen had gisteren gevraagd of ze mij mochten interviewen. Het is wel duidelijk tijdens het interview dat de leerlingen iets te weinig kennis hebben over administratie binnen een bedrijf. Ze kunnen zich moeilijk iets voorstellen van de werking. De rest van de les volg ik het doen en laten van de verschillende groepen en ondersteun hen indien mogelijk.

De leerlingen mogen vandaag tegen 12 uur naar huis omdat het toch vakantie is. Mr. Bruma vraagt of ik nog even blijf want er is nog een informele bijeenkomst met een hapje en drankje waar ik ook naartoe mag. Aangezien mr. Bruma nog even in vergadering is, besluit ik om naar de docentenkamer te gaan en even gebruik te maken van het internet. Ik geraak echter niet zo ver. Onderweg passeer ik de plaats waar altijd mijn fiets staat. Nu staat er echter geen enkele fiets meer. Dit zou niet mogen want mijn fiets moest hier nog staan. Ik loop wat rond op de schoolterreinen in de hoop mijn fiets terug te vinden. Dit is echter zonder resultaat. Een leerkracht stuurt mij naar de administratie om dit te melden. Een medewerkster gaat met mij mee en bekijkt de mogelijkheden. Uiteindelijk besluit ze dat ik best aangifte kan doen bij de politie. Ze vraagt aan de conserge om mij naar het politiebureau te brengen met de pick-up van het NATIN.

Aangekomen bij de politie sta ik er volledig alleen voor. Binnengekomen zit er een nog een andere man. Ik besluit naast hem te zitten en wachten tot ik wordt geroepen. Een tijdje later komt er echter een man binnen en hij wordt onmiddellijk geholpen omdat hij zelf binnen gaat. Ik besluit hetzelfde te doen. De politieagente die het dichtste bij de deur zit vraagt wat ik kom doen. Aangezien er voorlopig geen agent beschikbaar was moet ik nog even wachten in de ‘wachtzaal’. Na in totaal bijna een uur doorgebracht te hebben op de bank, wordt ik eindelijk binnengeroepen. Agent October stelt zichzelf voor en vraagt mijn gegevens van mij en de fiets op. Ik moet ook de gegevens hebben van Lie omdat zij de eigenares is van de fiets. Aangezien zij in het buitenland (Trinidad) is voor vakantie, kan ik haar niet bereiken. Agent October vraagt mij morgen terug te bellen met de ontbrekende gegevens en dan kan ik volgende dinsdag om mijn uitgetypte verklaring komen.

Buitengekomen bel ik even naar mr. Bruma om mij te verontschuldigen voor het plotseling verdwijnen van op school. Hij verschiet wel even van het voorval en zegt dat hij naar mij komt gereden. Bij mij aangekomen mag ik in de auto stappen en brengt hij mij naar huis. Natuurlijk vinden mijn huisgenoten het wel een beetje lachen omdat het weer mij voorvalt. Ook al is Lie niet thuis, ik wil wel een nieuwe fiets om in Suriname rond te rijden. Sophia had afgesproken met Anushka om te gaan shoppen dus besluiten Joris en ik om eens naar het centrum te rijden. Onderweg proberen we in een cambio euro’s af te halen. Dit lukt echter niet omdat ze niet voorzien zijn op Belgische ‘pinpassen’. Onze tweede stop is in de Saramacastraat. Deze straat is namelijk een straat met veel winkels en markten. We hadden graag een hangmat gehad en die kunnen we hier zeker vinden. We stappen binnen in de Jeruzalembazaar en vinden daar een erg grote collectie hangmatten. De keuze is niet gemakkelijk maar we verlaten tegen sluitingstijd toch met elk een erg mooie hangmat.

Aangezien de winkels en markten tegen 4 uur sluiten, is er ondertussen niets meer open. Ik moet wel nog een nieuwe fiets hebben, dus rijden Joris en ik verder naar de verhuurder van hun fietsen. Daar is het heel erg druk. De ene Nederlander na de andere kom er zijn fiets terugbrengen. De dame vindt na een tijdje toch tijd voor mij. Ik krijg een gelijkaardige fiets aan deze van Joris en Sophia. De dame maakt mij wel duidelijk dat ik hem altijd moet vast zetten (wat ik ervoor ook al deed) en dit best rond een vaststaand object. Ik neem de goede raad van haar aan en vertrek samen met Joris naar de Waterkant. We hadden geregeld dat Sophia om haar eigen fiets kon komen later op de avond. Op die manier hadden we elk onze fiets terug. Joris en ik gaan aan de Waterkant zitten samen met een cola en vervolgens djogo. We gaan namelijk niet naar huis want we zijn bij Jonathan uitgenodigd voor een barbecue. Als onze djogo op is, vertrekken we naar Jonathan. Hij woont in een erg verschillende buurt in vergelijking met ons. Voordurende passeren er (louche) mensen en de huizen in de buurt kunnen bij een kleine windstoot waarschijnlijk invallen. Als snel komen de anderen ook toe. Iedereen moest voor eigen eten zorgen dus bakt iedereen zijn eigen vlees op de barbecue. De avond is zeer plezant. We nemen een stoel en gaan buiten op straat zitten. Dit beeld is hier niet raar want de buren doen hier juist hetzelfde.

Tegen 12 besluit de groep om nog ergens anders naartoe te gaan. Het is namelijk vrijdagavond dus het is druk in de uitgaansbuurt. Te voet gaan we naar La Caffe, een danscafé in de buurt van Het vat. Hier is de samenstelling van de aanwezigen erg verschillende met het beeld dat ik had van Suriname. Alle blanke toeristen en rijke Surinamers zijn hier wel aanwezig. Ook wij gaan op in de grote groep mensen. De jongens vliegen direct in de Parbo’s. Tijdens de barbecue had de drank al goed gevloeid maar ze waren duidelijk nog niet uitgedronken. De sfeer was er ontzettend leuk. Dit kwam waarschijnlijk door de vooral Westerse en Nederlandse muziek. Het was wel even verschieten hoe sommige andere aanwezige stagaires hun verblijf in Suriname aangenaam maakten. De Surinamers wisten echt wel hoe ze een bank meisje moesten versieren. Tegen half 3 vertrekken Sophia en ik naar huis. Het alcoholgehalte binnen de aanwezigen is behoorlijk hoog en morgen moeten we er namelijk uit om 7 uur. Joris besluit nog te blijven samen met Jonathan en Barthel. Hij had nog wel zin in meer feest. Thuisgekomen kruipen we onmiddellijk in ons bed want binnen 3,5u moeten we terug opstaan. Slaapwel!

... over een tweede presentatie over Suriname en cadeautjes

Donderdag 25 maart 2010 (Dag 26)


Vandaag is het moment aangebroken dat de andere klas zijn presentatie zal geven over Suriname. Hun presentatie is wel wat uitgebreider dan de andere klas. Gedurende een drie kwartier krijg ik een erg volledig overzicht van Suriname. De taken waren verdeeld onder een 6-tal meisjes en een jongen gaf de intro. Binnen hun presentatie (die er grafisch heel erg mooi uitzag) vertelden ze me over belangrijke personen, bevolkingsgroepen, natuur, feesten, gebouwen, … Na een tijdje begon ik me een beetje te schamen dat mijn presentatie zo beperkt was. Tegen het einde van de presentatie was ik heel erg onder de indruk. Maar alsof het nog niet genoeg was, kreeg ik ook nog een cadeautje. Ze hadden 2 Hindoestaanse versnaperingen meegebracht voor mij. Ze waren beiden op basis van cocos en zagen er erg roze uit. Ik besloot dit mee te nemen naar huis zodat Sophia en Joris ook eens konden proeven. Na het ontvangen van de versnaperingen, sloten ze de luidsprekers aan op hun computer en lieten wat van de plaatselijk muziek horen.

De leerlingen hadden erg veel tijd in beslag genomen met hun presentatie, maar er was nog tijd genoeg voor mij om wat les te geven. Omdat er nu toch luidsprekers waren sloot ik deze ook even aan op mijn computer en liet hen ook wat Belgische muziek horen. Zelf voor dat ik er zelf iets van gezegd had; kwam de vraag of ik geen K3 mee had. Dit kenden ze namelijk wel. Na nog een kwartiertje Belgische muziek te hebben beluisterd, begon ik over een veel minder leuk onderwerp namelijk microprocessors. Na een uurtje zat de les er al op en bleef ik nog even op school om lessen te observeren. Tegen 12 uur ging ik samen met de leerlingen naar huis; Daar had ik nog veel werk met voorbereiden want morgen moet ik 4 uur les geven.

Aangezien ik morgen zoveel les moest geven en het echt niet eenvoudig was, kroop ik tegen 10 uur in mijn bed. Joris en Sophia daarentegen hadden mogen ook les maar gingen toch nog even een stapje in de wereld zetten. Zij gingen samen met de andere Belgische en Nederlandse studenten die we hadden ontmoet naar de Havana club. Ik viel onmiddellijk in slaap en werd tegen 3 uur nog even wakker oor Joris die ook kwam slapen. Slaapwel!

... over stageles en een presentatie over Suriname

Woensdag 24 maart 2010 (Dag 25)


Vandaag staat er één les op het programma voor mij. Tegen 7 uur ga ik naar school en observeer de eerste 2 lesuren. Vervolgens is het aan mij en mag ik aan 1.29 les geven over Operating systems. Na de les is het tijd voor de studenten. Zij hebben namelijk vorige week een presentatie gehad over België van mij en nu is het de beurt aan hen voor een presentatie over Suriname. Ze vertellen in een half uurtje over hun bevolking, taal, binnenland, … Het valt me wel erg op dat ze heel veel van het land houden. De manier waarop ze er over vertellen zegt veel.

Na de presentatie hebben de leerlingen nog les. Deze les observeer ik nog en vervolgens ga ik naar huis waar ik verder werk aan de presentaties voor de volgende lessen. Ik zal nog weten wat doen de komende dagen. Tot morgen!

... over onverwacht les geven in een overvol klaslokaal

Dinsdag  23 maart 2010 (Dag 24)

Vandaag normaal een dag waar ik geen les moet geven doordat mijn lesrooster gisteren veranderde. Ik instaleer me achteraan in de klas en observeer de les Databasebeheer (die ik normaal moest geven). Barthie is zoals altijd ook aanwezig bij de les van haar zus. Ze meldt mij dat de projecten van de leerlingen van de laastste 3 lesuren word vervangen door les Systeembeheer. Dit is het vak dat ik zal geven dus ik schiet in actie. Ik heb namelijk nog geen tijd gehad om voor te bereiden en de presentatie is nog niet volledig klaar. Tegen het 5^de lesuur ben ik ongeveer klaar en heb ik al zelf veel bijgeleerd over microprocessors.

Alsof onverwacht lesgeven nog geen grote uitdaging is, zal ik ook nog les moeten geven met de andere klas ook aanwezig in de klas. Zij zullen aan de andere kant van de klas werken aan projecten. Er wordt gevraagd aan beide klassen om stil te zijn en dan kan ik aan mijn les beginnen. Het gaat vlot maar de andere klas (met de projecten) is ondertussen ook iets luidruchtiger geworden. Hierdoor sta ik bijna voordurend te roepen. Opmerkingen van de leerkracht helpen niet veel want een tijdje later is van hetzelfde. 3 lesuren later voel ik dat het wel genoeg geweest is. Het onverwacht moeten voorbereiden zorgt er voor dat het voor mij moeilijk begint te worden om nog uit mijn woorden te komen en leerlingen 3 lesuren aandachtig laten volgen is ook teveel van het goede. Het is middag dus de les zit er op en de leerlingen kunnen naar huis gaan. Ik doe hetzelfde want ben toch wel wat vermoeid van het lesgeven. Tot morgen!

... over de eerste les

Maandag 22 maart 2010 (Dag 23)

Vandaag geef ik voor de eerste keer les. Blij dat ik gisteren toch nog iets kon bekijken van de leerstof, vertrek ik een beetje zenuwachtig naar school. Het lesgeven op zich zal geen probleem zijn, maar de inhoud niet door elkaar slaan zal iets anders zijn. Aangekomen op school is het nog erg rustig. Mr. Pancham, mijn begeleidende leerkracht voor deze les, is nog niet aanwezig. Na een beetje wachten arriveert hij en laat mij samen met de leerlingen binnen.

De leerlingen installeren zich achter de computers terwijl ik mijn computer klaar maak voor de presentatie. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, lukt het mij op de les te vullen tot half 9. Als ik zelf zo een les zou moeten volgen zou ik ongelofelijk saai vinden. Het is namelijk 1,5u voordurend doceren. Ik probeer af en toe de leerlingen binnen de les te betrekken maar daar zijn ze niet erg enthousiast. Ik weet niet of het ligt aan het feit dat het maandagmorgen is of dat de leerlingen mij nog niet gewoon zijn. Tegen half 9 en heel wat leerstof later, rond ik de les af.

Het lesgeven zit er normaal op maar ik blijf toch op school. Zo leer ik het allemaal wat beter kennen en wat zou ik thuis moeten doen. Tijdens de volgende les komt Barthie naast mij zitten. Zij vertelt mij dat ze ook de les voorbereid had. Er was dus slecht gecommuniceerd tussen Barthie en mr. Pancham. Ik maak met haar afspraken voor de volgende lessen (ik zal ze geven) en bekijk nog eens mijn lesrooster met haar. We beslissen dat ik Inleiding in databasebeheer laat vallen en samen met haar Systeembeheer geef. Voor haar is dit namelijk ook erg moeilijk en als je het met 2 kan voorbereiden gaat het heel wat vlotter. Ik kom wel direct voor een verrassing te staan dat het 5^de en 6^de lesuur direct al systeembeheer is. Ze vraagt of ik de les samen met haar wil geven indien mr. Kariem niet aanwezig is. We beginnen beiden erg snel voor te bereiden voor het volgende lesuur. Na een tijdje zien we echter mr. Kariem rondlopen en dit betekent dat wij geen les moeten geven. Ik werk wel de presentatie af want ik moet de les dan waarschijnlijk overmorgen geven. Het laatste lesuur volg ik mee met het project van de leerlingen.

De namiddag is zoals alle andere namiddagen alleen moeten we zelf eens geen eten maken.  Lie heeft ons namelijk uitgenodigd  om roti te komen eten en het helpen ledigen van enkele djogo’s. Na ongeveer 3 uur en evenveel djogo’s gaan we naar het eigen deel van het huis. Niet veel later kruipen we dan ook vermoeid in ons bed. Slaapwel!

... over een chille dag

Zondag 28 maart 2010 (Dag 29)

Vandaag gingen we veel doen maar eigenlijk had niemand veel zin. Veel in de hangmat liggen, filmpje kijken en chillen waren de hoofdingrediënten van onze dag. Tot morgen voor hopelijk een actievere dag!

... over stuwmeer met bomen en een opgeëist eiland

Zondag  21 maart 2010 (Dag 22)

’s Morgens gingen we vroeg opstaan zodat we naar de zonsopgang konden kijken. Dit was echter al om 6 uur. De korte nachtrust zorgde ervoor dat niemand echt zin had om op te staan. Joris waagde het echter wel om op te staan maar keerde niet veel later terug. Ondertussen was ik natuurlijk ook wakker geworden. Het was duidelijk dat ik niet meer kon slapen en stond tegen 20 na 6 op. Ik zou zelf ook nog eens gaan kijken naar de zonsopgang.

Aangekomen op het strand, zag ik nog geen zon. Het was eigenlijk nog een beetje te vroeg. Lang moest ik echter niet wachten want de zon kwam al snel boven de boomtoppen aan de andere kant van het meer. Samen met Jos heb ik hier een hele tijd gezeten. Het was zo een van die zonsopgangen die je enkel in de films terugvind.

Na het ontbijt maakten we een tour op Stoneiland. We vonden er een aapje en verschillende papegaaien terug in verschillende kleine kooitjes. Ondanks het feit dat de dieren er erg zielig uit zagen in de slecht onderhouden kooien, was het toch een belevenis om een aap van zo dicht bij te zien. Na de rondwandeling meldde Harvey dat we gingen vertrekken voor een boottocht op het stuwmeer. Na het grondig inwrijven van alle aan de zon blootgestelde lichaamsdelen, trokken we een reddingsvest aan en klommen in de boot.

Het is toch bijzonder om rond te varen over een meer met bomen. Weten dat hier tientallen jaren geleden gewoon nog dorpen en stukken oerwoud aanwezig waren. We vaarden een heel stuk over het meer waar het niet ongewoon was om tegen een laagstaande boom te varen. Dit gelukkig zonder schade aan de boot maar wel met het nodige verschieten tot gevolg. Na een klein uurtje varen onder de brandende zon, stopt de boot aan een klein eilandje. Het eiland zou perfect zijn om een film over een gestrande boot op te nemen. Het eiland is een klein heuveltje met op de top een klein stukje oerwoud. Natuurlijk moeten we dit deel oerwoud eens verkennen. Ver geraken we echter niet want in het midden is het erg dicht begroeid. Omdat we toch aan het water zitten, wordt de T-shirt uitgetrokken en springen we in het water. Ik had wel nood aan een beetje afkoeling van de brandende zon en zwemmen tussen bomen had ik ook nog nooit gedaan.

Na een uurtje chillen op het eiland (ondertussen had ik het eiland al opgeëist als kolonie voor Moerbeke), springen we opnieuw in de boot. De kapitein voert ons terug naar Stoneiland. Daar aangekomen maken we onze tassen terwijl dat Harvey de laatste hand legt aan het middagmaal. Deze maaltijd is opnieuw om vingers en duimen van af te likken. Ondertussen is het al een eindje in de namiddag en maken we ons klaar om terug naar huis te rijden. Tijdens de rit naar huis liggen de meesten van ons te slapen. Deze rit gebeurd echter zonder problemen en we komen op een mooi tijdstip thuis aan. Na het uitlegen van de tassen bekijk ik nog eens mijn les voor morgen want het zal niet eenvoudig morgen. Ik ga op tijd gaan slapen want morgen zal het een zware dag worden. Slaapwel!

... over vastzittende auto's, verfrissende watervallen en mooie natuur

 Zaterdag  20 maart 2010 (Dag 21)

6uur, de wekker loopt normaal af. Mijn GSM staat echter ingesteld dat het alarm enkel op weekdagen moet aflopen. Wij slapen dus veel te lang. Gelukkig maakt Sophia ons wakker en maken we ons in snelle vaart klaar.  Vandaag gaan we namelijk naar het natuurgebied Brownsberg. Omdat het wel even rijden is en we veel willen zien, moet er vroeg vertrokken worden. Na het inpakken van onze bagage is het al snel 7 uur.

Harvey, de organisator, is de eerste Surinamer die op tijd komt als ik het goed heb. Iets voor 7 uur staat hij voor onze deur met een mini-busje. Na een tussenstop bij Jacolien en Jos en een Nederlands echtpaar vertrekken we richting Brownsberg. Onderweg passeren we een baxietfabriek. Hier werkt Harvey in de week. Aan een klein winkeltje/eetgelegenheid stoppen we. We installeren ons onder een hutje terwijl dat Harvey het eten bovenhaalt. Na een ontbijt van broodjes kaas, hot dog en worstenbroodjes, hervatten we onze we onze autorit. Na een hele tijd rijden wordt het duidelijk hoe klein de auto is. Ik zit samen met Jos en de Nederlandse man op de achterbank waar heel weinig beenruimte is. Jacolien, Sophia en Joris namen de zetels voor ons in (waar meer beenruimte was) en de Nederlandse dame zat vooraan naast Harvey.

Na iets meer dan 2 uur rijden we de asfaltbaan af en komen we op een kiezelweg. Deze weg waren Chinese arbeiders nog aan het aanleggen. De kiezelweg werd verlaten en we kozen voor een echte zandweg met veel putten. De rit werd heel wat amusanter door het vele wiebelen van de wagen. Aangezien Brownsberg een berg is, was er dus ook een deel stijgen bij. Dit is natuurlijk niet zo eenvoudig op een zand/kleiweg die erg nat ligt. Na het maken van enkele slippertjes gebeurde het dan toch dat onze auto vast zat. Even terugkeren en met een iets krachtigere aanloop naar boven rijden had echter geen resultaat. Iedereen uitstappen en duwen zou de oplossing moeten bieden. Na wat proberen en het harde duwen van Joris, Jos en de Nederlandse man kregen ze de auto weg. Onze rit naar boven kon verdergezet worden. Tegen 11 uur is de avontuurlijk rit aan zijn bestemming gekomen. Nadat Harvey onze komst regelde met de administratie, konden we eindelijk uit de krappe auto.

Na het nuttigen van een banaan en een glas cola, trokken we onze stapschoenen aan en vertrokken richting het oerwoud. We gingen 2 (water)vallen, de Ireneval en Leoval,  gaan bekijken. Tijdens de wandeltocht was er heel wat te zien. Vele grote bomen zorgden ervoor dat dit bos niet te vergelijken was met een bos van in Vlaanderen. Ook de telefoonbomen (bomen waarmee gecommuniceerd kon worden door er op te kloppen met een stok) en lianen (waarmee Tarzan en ook wij kunnen slingeren) waren erg bijzonder. Na een goed uurtje dalen kwamen we aan bij de Ireneval. Deze val was de grootste van de 2 en dat was ook te zien aan het volk dat aanwezig was. Een 6-tal mensen was in (zwem)kledij onder de watergevallen gekropen.

Wij konden natuurlijk niet achterblijven en sprongen in onze zwemkledij. De waterval was erg verfrissend en niet vergelijkbaar  met iets dat we in België kennen. Ondertussen kwamen er andere mensen toe. Aangezien de waterval niet voorzien was op 20 personen gingen wij van onder de waterval. Na nog even te hebben gerust, begon het zwaardere deel van de beklimming. Alles wat je daalt, moet je achteraf ook terug stijgen en dit was ook bij ons het geval. De volledige weg naar omlaag moesten we nu in de tegenovergestelde richting doen. Dit was heel wat zwaarder maar ging toch erg vlot vooruit. Onderweg waren we een splitsing tegengekomen. De andere weg zou ons naar de Leoval brengen. Het Nederlandse koppel besloot om alleen naar boven verder te gaan want de dame zag het niet meer zitten om nog eens een afdaling met bijhorende terugweg te doen.  Wij gaan wel nog even naar de Leoval. De weg naar beneden is gelukkig heel wat korter maar wel heel wat stijler. Aangekomen bij de Leoval vinden we hier heel wat minder mensen terug. De 2 aanwezigen maken zich juist klaar om te vertrekken waardoor we een waterval voor ons alleen hebben. Deze waterval is misschien kleiner maar er komt nog altijd erg veel water naar beneden.

De zwemshort hadden we nog aan dus we zaten snel in het water. Er was 1 plaats waar erg veel water naar beneden kwam. Op deze plaats moesten we dus geraken. In tegenstelling tot de Ireneval kwam het water hier van heel hoog. Hierdoor was het onmogelijk er recht onder te gaan staan. Even er onder gaan zitten was voldoende om te voelen hoeveel pijn water je kan geven. Na een tijdje vertrekken we op het gemak terug naar boven. We beginnen namelijk wel wat honger te krijgen. Het is namelijk meer dan 6 uur geleden dat we gegeten hadden.

Tijdens de tocht naar boven horen we in de verte het geluid van Brulapen, maar voelen we ook de hoeveelheid wind toenemen. Dit betekent dat er waarschijnlijk wat neerslag zit aan te komen. Het duurt dan ook niet lang dat het vermoeden wordt bevestigd. Al spoedige zijn we doornat. Er zit niets anders dan gewoon door te wandelen. Ondanks de grote hoeveelheid neerslag is het echt aangenaam. Aangekomen bij de wagen schuilen we nog even totdat de grote buien gedaan zijn. Alle doornatte kleren worden uitgedaan en droge kleren worden aangetrokken.

Na een lekker middagmaal gaan we naar de echte Brownsberg. Dit is maar 15 minuten meer wandelen. Vanaf de top heb je een mooi zicht op het stuwmeer en omliggende gebieden. Hier wordt nog duidelijker hoe gigantisch het stuwmeer is dat volledig Suriname van stroom voorziet. Naast het stuwmeer zien we hier ook enkele brulapen van erg dichtbij. Ook dit is erg de moeite waard.

Na een half uurtje keren we terug en stappen we de auto in. Het is ondertussen al laat en zijn de laatste auto die aanwezig is op het terrein. De afdaling is ondertussen ook erg glibberig geworden door de vele neerslag. Ht gaat erg vlot met af en toe eens een schuivende auto. Op een bepaald moment begint de auto zo erg te glijden dat hij niet meer te controleren is. De auto geraakt in bandensporen en glijdt verder tot de onderkant van de wagen vast blijft zitten. Herhaaldelijk proberen brengt niets op en we stappen net zoals in de heenrit uit de wagen. Het is echter snel duidelijk dat duwen niet veel zal helpen. Ondertussen arriveert een busje achter ons. Deze kan niet verder want er is niet genoeg plaats om te passeren. De meeste reizigers stappen uit en komen kijken wat er aan de hand is. Al snel beginnen enkele mannen met verschillende plannen om de auto aan het rijden te krijgen. Hout onder de banden, optillen met een krik, zelfs trekken met een jeep brengt niets op. Ondertussen begint het erg donker te worden maar is er nog niet veel beweging gekomen in de wagen. Op een bepaald moment stelt echter een van de buspassagiers op met alle aanwezigen de auto op te heffen en zo uit de geulen te krijgen. Na een kwartiertje proberen lukt het dan toch om de volledige auto er uit te krijgen. Wij zetten onze weg verder naar Stoneiland.

Na een half uurtje rijden komen we aan in Stoneiland. Een schiereiland aan het stuwmeer met vele barrakken en hutten om te overnachten. Harvey had ook voor ons een hut geregeld. Aangezien het al donker is kunnen we niet veel meer verkennen. We zetten ons neer en genieten van een koude djogo. Harvey is ondertussen weer in actie geschoten en is bezig met het maken van eten. Ondanks ons aandringen om even neer te zitten bij ons maakt hij weer een hele maaltijd. ’s Avonds genieten we van de heerlijke temperaturen en heldere sterrenhemel en kruipen toch op tijd in bed want morgen is het hier naar het schijnt een mooie zonsondergang waar we toch graag bij willen zijn. Slaapwel!

... een lied voor meneer Daan, televisieploegen en een wandeling tegen discriminatie

Tegen vandaag had ik afgesproken dat ik mijn PowerPoint-presentatie zou tonen die ik wil gebruiken in mijn les van maandag. Ik besluit op tijd naar school te gaan zodat ik misschien nog Systeembeheer kan bijwonen. Op school aangekomen is er echter nog geen enkele docent van de ICT-richting te zien. Mr. Pancham is normaal tegen 7 uur op school, maar hij is nog niet aanwezig in zijn lokaaltje op het derde verdiep. Ik besluit dan maar te wachten in de docentenkamer. Een les bijwonen is ook nog niet mogelijk want ook de leerlingen staan nog buiten. Na een half uurtje zie ik mr. Pancham eindelijk lopen op school. Ik ga naar hem toe en ga mee naar het lokaaltje op de derde verdieping. Daar is ook mr. Bruma aanwezig. Ik toon aan de twee heren mijn opgestelde presentatie. Ze zijn wel wat onder de indruk en zijn van mening dat ze dit eigenlijk voor iedere les moeten doen. Ondertussen is het bijna half 9 en begint normaal het derde lesuur.

Aangezien Barthie niet aanwezig was tijdens de eerste 2 lesuren, zal zij ook niet aanwezig zijn voor de volgende lesuren. Mr. Pancham stuurt mij naar beneden om alvast het lokaal te openen voor de leerlingen. Hij zou onmiddellijk komen als hij klaar was met het ingeven van de punten. Beneden gekomen, zie ik geen leerlingen van de ICT-richting. Blijkt dat zij lichamelijk opvoeding hadden en met de bus weg waren. Ik moet gelukkig niet erg lang wachten, want ik zie plotseling de bussen stoppen aan de schoolpoort. Aangezien ik nu wel leerlingen heb, ga ik naar het Technisch beheer om de sleutels van het gebouw. Het lokaal open maken is niet zo eenvoudig blijkt. Het is met een afstandbediening om het alarm te deactiveren. Ik had al vele keren gezien hoe de docenten de deur openden, maar nu stond ik er alleen voor. Als ik het goed begrepen had, moest ik twee maal op de grote blauwe toets drukken. Nadat ik dit gedaan had, keek ik door het raam en zag op het bakje aan de buur dat het lichtje van ready brandde. Nu moest ik enkel nog de juiste sleutel vinden van de deur. Ik had echter een grote sleutelbos gekregen met een 10-tal sleutels. Na wat proberen vond ik de juiste, draaide het slot open en deed de deur open. Het lokaal dat uitgerust is met bewegingssensors merkte, ondanks dat ik ze uitgeschakeld had, deze beweging op. Dit had tot resultaat dat het volledige schoolcomplex werd verstoord door een oorverdovende sirene. Ik had dit niet verwacht en wist dus niet wat gedaan. Dit tot hilariteit van de leerlingen.

Gelukkig moest ik niet lang wachten tot het alarm werd uitgeschakeld. Ik weet niet wie het gedaan heeft, maar na een tijdje was de sirene weg. Ik vertrouwde het nog niet erg om binnen te gaan want vreesde voor een tweede uitbraak van de sirene. De leerlingen waren net iets avontuurlijker en gingen nog eens proberen. Zachtjes de deur open duwend, schuifelen twee leerlingen zonder problemen naar binnen. Dit is het teken dat het alarm uitgeschakeld is. Ik laat de overige leerlingen ook binnen in afwachting tot de komst van mr. Pancham. Hij laat zich echter niet zien. De leerlingen beginnen wat onrustig te worden omdat ze niet weten wat van hen verwacht wordt. Uiteindelijk verplaatsen ze zich allemaal naar het gewone klaslokaal. Hier beginnen ze na een tijdje te zingen. Omdat alle leerlingen hier zitten, besluit ik er maar bij te gaan zitten. Het lijkt me wel leuk om hen bezig te zien.

Na heel wat liedjes (voor mij zijn ze bijna allemaal onbekend) gebracht door diverse leerlingen, vinden ze het wel eens tijd dat ik een echt Belgisch liedje zing. Ik had natuurlijk de vraag wel voelen aankomen maar toch verschoot ik wat van de vraag. Natuurlijk zagen alle leerlingen dit wel zitten en begonnen enthousiast te roepen. Ik moest natuurlijk toegeven en zong voor hen Mia. Al was ik niet echt onder de indruk van mijn eigen zangtalent, de leerlingen knipperden toch mee met hun vingers. Na mijn liedje zongen alle leerlingen een lied voor mij. Dit was niet zomaar een lied, maar het was de klassieker van Frans Bauwer ‘Heb je even voor mij’. Opvallende was dat alle leerlingen zongen enthousiast mee. Natuurlijk na een uurtje begon het zingen natuurlijk wel een beetje tegen te steken. De leerlingen vroegen of ze even naar buiten mogen, aangezien ze toch geen les meer hadden. Ik melde hen wel dat ze om 11 uur terug moesten zijn, want ze hadden dan een presentatie. Nadat de eerste leerlingen vertrokken waren, kwam mr. Pancham eindelijk toe. Ook al was het een uur en een half later, ik was toch opgelucht dat hij er was. Ik was namelijk niet erg zeker dat de presentatie voor de leerlingen was. Mr. Pancham kon wel bevestigen dat ze zeker aanwezig moesten zijn.

Tegen 11 uur zijn alle leerlingen terug in het lokaal. Ook de andere klas is er ondertussen komen bijzitten. Het aantal docenten in het lokaal is ook toegenomen. De presentatie zal door een oud-student worden gegeven. Hij deed mee aan een wedstrijd van de Caribische beroepenwedstrijd. Deze ging door in Rio de Janeiro.  In deze wedstrijd werd getracht om in 4 dagen per vakgebied de beste persoon te vinden. De jongeman deed mee in het onderdeel webdesigner en werd er derde. Hij kwam dus aan de leerlingen van de ICT-richting uitleggen hoe hij de wedstrijd aanvaarde. Het moet een stimulans zijn voor de leerlingen om hopelijk later ook zoiets te doen.

Omdat deze wedstrijd toch wel iets bijzonder was, was ook het Jeugdjournaal aanwezig met een 2 koppige ploeg. Toen de leerlingen dit hoorden, werden ze erg opgewonden en werd het haar goed gelegd. De jongeman (wiens naam ik niet kon onthouden) werd voorgesteld door de algemene directeur van het NATIN. Vervolgens bracht de jongeman een korte voorstelling waarbij het verloop van zijn uitstap naar Rio werd uitgelegd. Verrassend genoeg waren de leerlingen erg aandachtig. Na de voorstelling konden ze vragen stellen, maar deze kwamen niet direct. De ploeg van het journaal wou nog enkele interviews afnemen van leerlingen. 4 willekeurige leerlingen werden meegenomen naar buiten. De andere leerlingen moesten voorlopig binnen blijven want zij zouden de interviews toch maar in de war laten lopen. Uiteindelijk geraakten toch enkele leerlingen in gesprek met de spreker. De vragen die ze niet hadden na de presentatie, kwamen nu wel naar boven. Na een half uurtje waren alle interviews afgenomen en konden de leerlingen naar huis.

Voor mij zat echter de schooldag er nog niet op. De docenten gingen nog eens samen zitten over de projecten die de leerlingen moeten maken. De leerlingen hebben nog geen enkel project ontvangen waardoor de ontwerpen zo snel mogelijk moeten bekeken worden. Samen met de docenten bekijk ik project over Databaseontwikkeling. Veel kan ik niet aanbrengen omdat de manier van werken erg nieuw is voor mij. Er wordt voornamelijk gepraat over welke competenties er behaald moeten worden. Nadat de laatste richtlijnen werden gegeven zodat er volgende week zeker 1 project zou zijn, kon ik eindelijk naar huis.

Thuisgekomen is het snel eten want er staat nog wat op het programma voor vandaag. Op het Vrijheidsplein aan het presidentieel paleis is er een grote optocht van scholen. Deze discriminatieloop is aan zijn 8^ste editie toe en roept op tot een verdraagzame samenleving. Normaal gingen Sophia en Joris hier meelopen met hun school maar door een tekort aan juiste maten T-shirts moest iedereen zelf maar zoeken om mee te doen. Sophia had afgesproken met Anushka en Joris en ik gingen met de fiets naar het centrum. Daar zagen we een plein vol met kinderen met een witte T-shirt. In mijn paarse T-shirt zou ik natuurlijk opvallen binnen deze meute maar toch gaan Joris en ik een kijkje nemen op het plein. We zijn erg onder de indruk van de grote groep mensen. Als snel komen we Jos tegen en we gaan met hem mee. Wij hebben wel geen T-shirt maar gaan toch meelopen. We zullen wel zien of we tegenkanting krijgen.

Tegen 4 uur is het dan zo ver en vertrekt de colonne. Een half uur later is het dan eindelijk onze beurt om te vertrekken. Het heet wel discriminatieloop maar ondanks wat het laatste deel van het woord doet vermoeden, is het gewoon een wandeling door Paramaribo. De colonne loopt op de openbare weg met op het rijvak ernaast voordurend passerende auto’s. Bij ons zouden ze de weg volledig afzetten, maar hier gaan ze er van uit dat alle schoolkinderen mooi op het baanvak blijven dat voor hen bestemt is. De toch is heel leuk. Veel leerlingen zingen liedjes en onderweg kom je heel wat bandjes tegen die erg opzwepende muziek maken. Na 3 uur wandelen en heel wat van Paramaribo gezien te hebben, komen we aan op het plein. Hier zijn ondertussen al heel veel kinderen toegekomen. Zij genieten van de optredens die gegeven worden op het podium. Wij blijven hier ook nog even maar de honger overwint het snel en we gaan op zoek naar iets om te eten. Onderweg zien we nog altijd maar kinderen lopen. Nog niet iedereen is na een half uur na onze aankomst aangekomen. Dit geeft aan dat er echt heel veel kinderen meelopen. Na het eten gaan we naar huis, maken onze tas en kruipen in ons bed. Morgen gaan we weer op uitstap. Slaapwel!

... over een snel te vergeten dag

Donderdag 18 maart 2010 (Dag 19)

Vandaag een dag waar echt niet is gebeurd. Ik ging naar school en heb de eerste 3 lesuren geobserveerd. Hierna was er niets meer te doen op school omdat er nog steeds geen projecten voor de leerlingen zijn. Thuisgekomen was het een namiddag zoals alle andere namiddagen. Tot morgen!

... presentaties over België en Anushka

Woensdag 17 maart 2010 (Dag 18)

Vandaag vertrek ik terug met goede moed naar school. Hopelijk is er vandaag wel iets dat ik kan doen op school. Aangekomen op school is het duidelijk dat dit wel het geval is. Vandaag zijn de zusjes Raghosing er op tijd en kan ik dus al een eerste les observeren. Onderweg naar de klas kom ik Suzanne tegen. Zij verontschuldigd zich voor gisteren en vraagt of ik vandaag tijd heb om mijn evaluatiemethode te tonen. We besluiten om er direct tijd voor te maken zodat we elkaar zeker niet meer mislopen. Na een klein half uurtje uitleg en uitwisselen van bestanden ga ik naar de les van Barthie.

 Van haar les komt er ook deze keer niet veel van in huis. De leerlingen mogen namelijk hun repetitie van vorige week in kijken en eventuele opmerkingen geven op het verbeterde. Alle leerlingen bekijken dit en stellen vragen over hun punten. Tegen de tijd dat alle leerlingen hun repetities hebben teruggegeven en hun handtekening gezet hebben voor akkoord, is er te weinig tijd om les te geven. De leerlingen beginnen dus wat te prutsen op hun computer of laptop.

Sandhra merkt echter op dat ik mijn presentatie over België nog niet gegeven heb. Ze vraagt of ik deze bij heb en het zie zitten om deze nu te geven. Ik zie hier geen probleem in en mag dus België even voorstellen. De leerlingen zijn erg geïnteresseerd en stellen af en toe zelfs een vraag. Bij de foto’s van het binnenland beginnen de leerlingen allemaal te lachen. Ik begrijp helemaal niet waarom er zoveel hilariteit is en vraag een leerling het wat te verduidelijken. De leerlingen legt uit dat het binnenland in België er wel erg anders uitziet dan in Suriname. Zij stellen zich bij binnenland namelijk oerwoud voor en geen plat gebied met weiden, wegen en enkele bomen. Na mijn presentatie krijgen de leerlingen de opdracht om tegen volgende week een gelijkaardige presentatie te maken over Suriname. Op deze manier zou ik het land ook wat leren kennen. Zij mogen dit echter allemaal samen maken en 1 persoon (of enkele personen) zullen het dan voorstellen. De volgende les verloopt volledig gelijkaardig. Ook hier zijn de leerlingen erg aandachtig.

Voor vandaag zitten de lessen er opnieuw op. De leerlingen hebben normaal nog 3 uur projecten maar aangezien er nog geen projecten zijn, mogen de leerlingen naar huis. Ik ga mee met Sandhra naar de administratie. Daar vraag ik of ik mijn opgestelde boekenlijst kan afdrukken. Er is echter geen mogelijkheid om af te drukken. Ik ga dus maar mee met Sandhra naar het lokaaltje bovenaan van de dataregistratie. Daar kan ik mijn document wel afdrukken. In dit kleine lokaaltje is mr. Pancham ook aanwezig. Samen met hem en Sandhra bespreken we mijn lessenrooster en hoe we het zullen aanpakken. Met een eindelijk geregelde rooster kan ik naar huis.

De namiddag verloopt zoals alle andere namiddagen. We hebben vandaag wel wat gekuist. ’s Avonds zou Anushka langskomen. Dit is een lerares bij Joris en Sophia op school en zij komt balletjes in de tomatensaus eten. Tegen half 8 (een half uur later dan voorzien) arriveert ze. We brengen de avond door met lekker eten. Na het eten verhuizen we naar het terras. Daar drinken we nog iets. Anushka vertelet dat ze wel nog wat werk heeft met verbeteren. Sophia springt hier op en de toetsen worden bovengehaald. Anushka en Sophia beginnen samen toetsen Spaans te verbeteren. Tegen half 11 vertrekt Anushka naar huis en kruipen wij ook in ons bed. Morgen is het namelijk weer vroeg dag. Slaapwel!

... een stagerooster en niet-nagekomen afspraken

Dinsdag 16 maart 2010 (Dag 17)

Vandaag de eerste echte schooldag die ik zal bijwonen in Suriname. De vorige weken waren de leerlingen opgeslorpt door hun repetities, maar sinds gisteren zijn ze er terug ingevlogen. Vandaag ben ik hier ook bij.

Aangekomen op school ga ik gewoon naar de ICT-lokalen. Hier zal zeker 1 les doorgaan die ik kan observeren. Ik heb namelijk nog gen uurrooster gekregen van de klassen dus ik kan voorlopig enkel gissen. De aanwezigheid van heel wat leerlingen bevestigt mijn vermoeden. Het wordt 7 uur, kwart, over 7, half 8, zelfs 8 uur maar voorlopig is er nog altijd geen leerkracht. Dit veranderde het eerste half uur ook niet. Ondertussen waren heel wat leerlingen weggegaan. Voor hen was het duidelijk dat er geen les zou zijn. Ze zouden wel terugkomen voor de volgende les. Ik besloot toch even te blijven. Ondertussen was mr. Bruma toegekomen op school. Hij kwam naar me toe en begroette mij zoals iedere ochtend erg hartelijk. Ik besloot hem toch maar eens te vragen hoe het zat met mijn stagelessen. Hij dacht echter dat dit allemaal al geregeld was. Toen hij ook nog eens vernam dat ik geen lesrooster had van de klassen, ging hij onmiddellijk naar de administratie om een kopie te nemen.

Na het overhandigen van de 2 lesroosters nam hij me mee naar de docentenruimte. We zouden daar even bekijken wat ik kon geven en wanneer. Na het aandachtig bekijken van de uurroosters en 15 minuten later, waren we er uit dat ik 8 uur les zou geven per week (2 vakken x 2 uur x 2 klassen) + minstens 1 project zou begeleiden. Wat dit juist inhield wist ik niet. Dit zou ik wel snel uitpluizen.

Ik was erg tevreden met mijn uurrooster. Ik zou les geven over besturingssystemen en databaseontwikkeling. Naast mijn lessen moet ik ook 20 halve dagen activiteiten uitvoeren op de school. Hier was voorlopig niets voor gepland. Mr. Bruma had niet direct een idee maar kreeg toch plots een ingeving. Hij had boven nog boeken liggen. Deze boeken kwamen van Nederland en zouden gebruikt worden door de docenten om les uit te geven. Omdat er van ieder boek maar 1 exemplaar was, ging men de boeken kopiëren. Voordat dit mocht gedaan worden, wou hij een overzicht van alle boeken en bijhorende Cd’s. Deze mocht ik alvast opstellen. De boeken mochten vervolgens bij de administratie afgegeven worden. Ik begreep niet volledig zijn opdracht en besloot met de boeken naar de administratie te gaan. Daar was een dame verantwoordelijk voor het kopiëren van de boeken en aan haar ging ik het nog eens vragen. Aangekomen in de administratie met een grote berg boeken, was deze dame niet aanwezig. De andere medewerksters maakten wel onmiddellijk plaats zodat ik de boeken daar kon achterlaten. Ik zou het later eens komen vragen als de dame wel aanwezig was.

Ondertussen was het 9 uur geworden. Ik had niets meer te doen op school tot 13u. Dan had Suzanne en mr. Bruma mij beiden nog gevraagd. Suzanne was geïnteresseerd in mijn werkbestanden (met evaluatiemethodes) en mr. Bruma ging mij de software voortonen die gehanteerd werd bij mij vakken. Aangezien het nog 4 uur was totdat zij mij nodig hadden besloot ik naar huis te gaan. Daar had ik een computer met azerty-toetsenbord en zou ik dus nog een beetje werk kunnen verzetten. Ik zou dan terugkomen tegen 13u.

Thuis werkte ik nog wat aan mijn blog en tegen omstreeks 12 uur vertrok ik opnieuw naar school. Ik vertrok goed op tijd want het was weer aan het regenen geslagen. Tegen kwart voor 13u was ik op school. Eigenlijk wel perfect want zo kon ik de 2 docenten zeker niet mislopen. Ik had met beiden afgesproken in de docentenruimte dus daar ging ik ook op hen wachten. Ik heb daar 3 kwartier gezeten maar van geen van beiden was er iets te bekennen. Na nog eens rondgelopen hebben op school, vertrok ik teleurgesteld terug naar huis. De namiddag verliep zoals alle andere namiddagen. Tot morgen!

... over vreemdelingendienst en de aanrijding van Sophia

Maandag  15 maart 2010 (Dag 16)

Vandaag namen we een rustdag. We hadden er namelijk een vermoeiend weekend opzitten. Maar dit was niet de enige reden waarom we niet naar school gingen. We waren namelijk nog niet in orde met ons paspoort. We hadden bij onze aankomst in Suriname een stempel gekregen voor korte duur. Tot 28 maart waren we toegelaten in Suriname, maar wij blijven 2 maand langer. Hierdoor moesten we naar de vreemdelingendienst om een stempel voor lange duur te krijgen.

We beleven vandaag wel wat langer in bed liggen. Tegen half 9 was ik wel al wakker van de warmte maar het deed toch deugd om zo lang te kunnen slapen. Een uurtje later vielen ook Sophia en Joris uit hun bed. Na het ontbijt staken we onze eerste wasmachine in want er was weer heel wat vuile was. We zouden de wasmachine laten doen terwijl we naar de vreemdelingendienst waren. We hadden juist de intentie om te vertrekken wanneer de hemel openbreekt en Paramaribo wordt bedolven onder een stortvloed van water. Ons vertrek wordt dus een geringe tijd uitgesteld.

Na een half uurtje is het dan toch wat droger aan de hemel en vertrekken we richting de vreemdelingendienst. We weten niet echtwaar we deze moeten vinden. In een toeristisch boekje dat we bij hadden, was duidelijk geworden dat we het moesten zoeken bij het ministerie van Openbare Werken en Verkeer (zoek het verband met de vreemdelingendienst). Deze was te vinden in de J.P. Lachmontstraat, in de buurt van mijn school. Onder het kopwerk van mij, reden we alle 3 naar daar. Al snel vonden we het ministerie. Van buitenaf was er niets te bespeuren dat leek op de vreemdelingendienst. We besloten het grote gebouw in te stappen en op zoek te gaan. Het was een echt doolhof maar al snel kwam een dame naar ons die vroeg wat we zochten. Zij verwees ons naar de zijkant van het gebouw.

Daar waren inderdaad ook enkele lokaaltjes. Boven het eerste lokaaltje hing een groot word. Binnen waren er vele mensen te wachten en wij besloten dan maar aan te schuiven. De security kwam ons echter al snel vragen waarvoor we kwamen.  Zij stuurden ons weer naar buiten want we moesten het derde kantoortje hebben. We passeerden eerst nog de vuurwapenvergunningen en helemaal op het einde van het gebouw, bijna aan de achterzijde, vonden we eindelijk het kantoor dat we zochten. Binnengekomen zagen we weer veel mensen zitten. Ze hadden zich al aangemeld en waren aan het wachten. Wij namen ons paspoort en vliegtickets er bij en gingen ons ook aanmelden. Ook wij mochten plaatsnemen tussen de andere wachtende personen. De dame aan de balie had onze gegevens ingevuld in een groot boek en gaf de paspoorten en tickets aan een andere politieagente. Ze controleerde heel wat paspoorten en nam daar erg haar tijd voor om alles te bekijken, maar bij ons kon ze zelf telefoneren en tekenen. Veel tijd heeft ze aan ons niet besteed. Na het afroepen van onze namen konden we 5 minuten na onze binnenkomst al terug vertrekken.

Onderweg naar huis passeerden we ook nog even de Shopping Mall. Aangezien we dit weekend erg goed kennis gemaakt hadden met de zon, besloten we ons beter te beschermen volgende keer en deze keer onze verbrande huid te verzorgen. In de Shopping Mall wisten we dat er een winkel was met allerlei verzorgingsproducten. Aangezien Surinamers geen behoefte hebben aan zonnecrème of aftersun, vonden we deze niet in een Chinese supermarkt en moesten we dus op zoek gaan in deze winkel. Hier kwamen heel wat meer toeristen en zouden we het zeker vinden. We moesten niet lang zoeken naar onze producten. Opvallend was de dure prijs voor deze producten. Het was duidelijk dat deze producten enkel door toeristen gekochte werden, want de prijs was heel wat duurder dan in België. We kochten ons voorlopig enkel een bus aftersun aan omdat deze nu het meest nodig was. Voor de zonnecrème zouden we nog eens verder zoeken in andere winkels. Na onze aankoop was het half 12 en begonnen we toch wel een hongertje te krijgen. Aangezien dat we nog geen Mc Donalds gegeten hadden, was het nu een perfecte gelegenheid. Zelfs in België ga ik niet veel op bezoek in fastfoodketens waardoor het allemaal voor mij wat nieuw was. Alle verschillende burgers waren onbekend voor mij en zag nergens een verschil in. Joris viel het op dat er heel wat minder aanwezig was in vergelijking met België. Om niet te moeilijk doen koos ik gewoon  een Big Mac menu (zo een waar ze hier op tv reclame voor maken). We zaten op ons gemak hier en hadden geen haast dus we bleven hier een tijdje zitten. Na afgeruimd te hebben, gingen we terug de Shopping Mall op weg naar onze fietsen. Onderweg stopten we nog even aan een tourorganisator en giftshop. Hier vonden we een grote vlag die ik dan ook meenam voor thuis. Na deze aankoop hadden we alles wat we nodig hadden en namen onze fiets en reden naar huis.

Onderweg naar huis maakte Sophia echt kennis met het verkeer hier in Suriname. Zij reed vooraan en plots stak een auto over naar onze rijstrook. Deze auto nam zijn bocht echter niet breed genoeg en duwde Sophia met zijn snuit van de kant. Sophia had eerst niet echt iets door maar Joris en ik zagen het goed gebeuren. Het oude Chinese koppel dat in de auto zat bewoog niet veel en liet ons verder fietsen. Een tijdje later staken ze ons voorbij maar nu zonder een ravage aan te richten. Het begon ondertussen ook al wat meer te waaien. Dit kondigde grote regenbuien aan. We besloten een trapje extra in te zetten. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want juist thuisgekomen vielen liters water naar beneden. Thuisgekomen hebben we nog wat gewassen en gestreken. Het leven zoals het in ieder huishouden gaat. Tot morgen voor de eerste echte lesdag!

Man bijt hond @ Paramribo Suriname, aflevering 3

... over slechte organisatie, eigen invullingen en controleposten

Zondag 14 maart 2010 (Dag 15)

Vandaag konden we uitslapen, maar ook vandaag ben ik erg vroeg wakker. Na opnieuw een uitgebreid ontbijt, is het duidelijk dat er weer niets gepland is. De onrust onder ons begint toe te nemen, want we hadden toch wel meer verwacht van dit volledige weekend. Aangezien we weer geen bus hebben, besluiten we na veel discussie om te voet naar de stad te gaan. Ze moeten er maar voor zorgen dat de bus ons daar komt halen. Het is ongelofelijk warm onderweg en de muggen vallen je aan op klaarlichte dag. We stoppen onderweg aan klerenwinkels en Chinese winkels. De meisjes zijn hierin wel geïnteresseerd. De jongens gaan ondertussen wat verder en stoppen bij een Chinese winkel voor een Jogo. In de winkel ernaast vinden we een grote collectie horloges. Dit is natuurlijk ideaal en ik zoek me een horloge uit. Na lang kijken, kies ik voor een echte Chinese namaak horloge van Casio. Nadat de meisjes waren uitgewinkeld wandelen we verder naar de markt van gisteren. Hier is al niet zoveel meer te beleven want hij is normaal maar open tot 12u. Na hier even rondgelopen te hebben, arriveert de bus en kunnen we terug naar de verblijfplaats voor de laatste maaltijd. Na het eten ruimen we elk onze kamer op en wordt de bus ingeladen. We hebben opnieuw een reisweg van meer dan 4 uur voor de boeg.

Onderweg passeren we aan en controlepost. Deze is hier geplaatst omdat veel mensen de grens met Guyana oversteken en naar Paramaribo wil trekken. Zij gaan meestal vergezeld met een grote hoeveelheid drugs. Door middel van de controlepost willen ze dit tegengaan. Natuurlijk zijn wij er niet op voorzien op een paspoortcontrole. Vele onder ons hebben geen paspoort bij. De agent die ons laat stoppen, vraagt onze paspoorten. Reynier antwoordt dat we deze niet hebben. De agent doet hier gelukkig niet moeilijk over. Hij vraagt wat we doen in Suriname en of de chauffeur zijn papieren in orde zijn. Na deze vragen te hebben beantwoord, mogen we verder rijden. Tegen dat iedereen is afgezet is het al na 9 uur. Moe van dit weekend, kruipen we snel in ons bed want morgen is het terug vroeg school. Tot morgen!