Dinsdag 06 april 2010 (Dag 38)
Vandaag is het weer vroeg opstaan. We worden in de Onoribolaan verwacht om te vertrekken richting Galibi. Daar gaan we namelijk naar de eierenleggende schildpadden te gaan kijken. Aangekomen bij Bartel, is het daar al een drukke bedoeling. Iedereen die meegaat, is daar ondertussen al aangekomen. Niet veel later arriveert het busje en stappen we gepakt en gezakt in.
Het is meer dan 4 uur rijden naar Albina. Onderweg maken we een stop voor Tine die zich een beetje slecht voelt. Dit is ook logisch want we hebben ontbeten in de bus terwijl we over een weg reden waar iedere meter zeker 5 putten lagen. De was de volledige rit echt verschrikkelijk. Sonny, de organisator van de tour, vertelde dat het van in de burgeroorlog was door de bommen en granaten. Wij hadden toch eerder de indruk dat er toch nog een andere reden moest zijn zoals het feit dat de weg erg oud is en niet onderhouden is. Gelukkig is er wel beterschap op komst. Onderweg komen we vele Chinese arbeiders tegen die bezig zijn langs de kant van de weg. Dit allemaal in het kader van de heraanleg van de weg. De volledige heraanlag zou af moeten zijn binnen meer dan 40 jaar. Echt een langetermijnplan dus.
Volledig geklutst komen we eindelijk aan in Albina. Dit is een voormalig erg bloeiende stad die tegenwoordig erg vervallen is. Vroeger kwamen hier erg veel toeristen voor het feit dat je aan de Marowijne rivier zit en dat de andere kant van de rivier Frans Guyana te vinden is. Van de Surinaamse kant lijkt het daar veel properder en moderner. Aan de oever vindt je tientallen bootjes die naar de andere kant van de rivier varen richting Europa. Ook voor ons moet hier een bootje liggen. Deze gaat ons echter niet naar Frans Guyana brengen, maar vaart verder naar de monding waar Galibi te vinden is. Dit dorpje is namelijk niet bereikbaar via de weg dus het enige echte alternatief is een boottocht van 1,5 uur.
Het is ondertussen erg beginnen regenen en er zijn problemen met de boot. Dit alles zorgt ervoor dat we een hele tijd moeten wachten. Na een tijdje is dan toch alles geregeld geraakt en arriveert er een boot die ons en onze bagage zal meenemen. Iedereen doet zijn regenjas of juist gekochte poncho aan en doet hier vervolgens een reddingsvest over aan. Ook al kunnen wij heel wat beter zwemmen dan de Surinamers, zij doen geen vest aan.
Nadat alles is ingeladen en omwikkeld is met plastieken zeilen, vertrekken we tegen grote snelheid richting Galibi. Naar mate we dichter bij de monding komen, spet het water steeds hoger en hoger over de boot. Dit heeft tot resultaat dat enkel de eerste rij (waar ik en Bartel zitten) niet nat wordt. De anderen arriveren 1,5uur later in Galibi met doornatte kleren (en dit ondanks de poncho’s).
Galibi is een dorpje zonder straten en met willekeurig geplaatste hutjes en huizen. Sonny heeft voor ons een grote hut geregeld waar we deze nacht allemaal zullen doorbrengen in een hangmat. Na het ophangen van de hangmatten, neemt Sonny ons mee naar de plaatselijke zoo. Veel verwachten we er echter niet van want in zo een klein dorp kan de zo toch niet ontzettend groot zijn. Onderweg stoppen we ook nog even aan de souvenirshop waar enkele studenten enkele kleinigheden kopen. Na even verder stappen in de ondertussen snikhete zon, komen we aan de zoo. Dit is eigenlijk een houten hutje met daar rond enkele kooien. Veel dieren zijn hier niet en de meest van hen lopen ook nog eens vrij rond. In het begin waren we erg lacherig over de zo maar na een tijdje beginnen we erg enthousiast te worden. Een van de aanwezige medewerkers leidt ons rond en al snel hebben we allerlei aapjes op onze schouders en hoofd zitten. Deze beestjes zijn natuurlijk de moeite waard en iedereen wil zo wel een beestje op zijn arm. We kijken ook even naar de andere dieren zoals de boa, vogelspin, brulaap (Hij is nieuw in de zoo. Hij had geprobeerd om over te zwemmen naar Frans Guyana maar een boot kwam de vermoeide aap tegen en redde het dier van de verdrinkingsdood.), kaaimannen, ... Na meer dan een uur vertrekken we uit de zoo met de 12 dieren.
Sonny begint vervolgens aan het eten terwijl wij in het water verfrissing zoeken. Niet veel later eten we een heerlijke en deugddoende maaltijd met kippenboutjes en natuurlijk rijst. Iedereen had grote honger. Het was namelijk geleden van deze morgen dat we nog echt gegeten hadden. Na het eten is het nog wat wachten op het vertrek richting de stranden waar de schildpadden hun eieren leggen. We spelen enkele spelletjes Junglespeed en krijgen een verse kokosnoot open waar iedereen toch wel eens van wil proeven. Tegen een uur of 8 kunnen we dan eindelijk vertrekken. Uitgerust met regenjas en zaklamp springen we opnieuw in de boot. Het water is nu wel heel wat wilder wat er voor zorgt dat tijden onze vaart nog meer water binnenkomt in onze boot.
Na een half uurtje varen komen we nog enkele boten tegen die volledig zonder licht varen en ook toeristen meevoeren. Dan begint de zoektocht naar een stukje strand waar nog geen andere groep aanwezig is. We varen altijd maar verder naar de monding totdat de boot naar het strand begint te varen. Als we uitstappen worden we opgewacht door 2 mannen met shotguns. Zij zijn de strandwacht en zien er op toe dat er geen mensen op het strand komen die uit zijn op de eitjes van de schildpadden. Schildpaddeneieren zijn namelijk een delicatesse al zou ik het niet willen eten.
We starten te wandelen op het strand in de hoop een schildpad tegen te komen. Dit duurt echter niet zo lang. We zijn allemaal wel onder de indruk van de grootte van de dieren. De schildpadden komen ’s nachts naar het strand om zo een 1000 eieren elk te leggen in het zand. Van deze 1000 eieren komt er later misschien 1 groet schildpad. De andere eieren worden ofwel gestolen, opgegeten door dieren of de kleine schildpadjes overleven de eerste dagen niet in het wilde water.
We vinden niet direct een dier dat eieren aan het leggen. Alle dieren komen nog maar juist aan of vertrekken terug naar het water. We zien wel een schildpad die juist klaar is met eieren leggen en haar put aan het dichten is. Het dichtdoen van de put duurt meer dan een half uur. Dit is natuurlijk wel logisch als je weet dat de schildpad dit allemaal doet met zijn schubben. Na een tijdje wandelen, zegt de gids om even plaats te nemen op het strand met gedoofde lichten. Hij heeft namelijk een schildpad gevonden die bezig is met het graven van haar put. Na een half uur kunnen we dan eindelijk gaan kijken naar het eieren leggen. Tijdens dit proces kan je perfect het dier aanraken. Schildpadden zijn tijdens het leggen in een trance waar ze niet uit kunnen hoeveel ze ook gestoord worden. We moeten wel nog altijd opletten met de zaklampen. Als je met en zaklamp in de ogen zou schijnen van een schildpad, dan kan het beest blind worden. Nadat we heel wat eieren zien vallen, vertrekken we terug naar de boot. Onderweg komen we nog heel wat schildpadden tegen die onderweg zijn naar de legplaats. Veel aandacht schenken we op het einde niet meer aan hen want je ziet de dieren voordurend.
Aangekomen aan de boten, springen we opnieuw erin en varen terug naar Galibi. Daar aangekomen trekken we droge kleren aan en drinken we samen met wat muziek nog een glaasje Borgoe-cola. De meesten gaan echter op tijd gaan slapen want het is een erg vermoeiende dag geweest. Tot morgen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten