... over het van de verdrinksdood redden van een Surinamer, Paramaribo en ... zwemmen

Maandag 12 april 2010 (Dag 44)


Vandaag sliep ik iets langer maar toch ben ik bij de eerste die wakker zijn. Ik sprong in mijn zwemshort en wordt rustig wakker. Na het eten hebben we nog tijd om een laatste keer te gaan zwemmen. Iedereen springt er nog eens in. Ook de neef van de buschauffeur zit op een steen aan het water. Hij drinkt voordurend van een Sprite-fles en ziet er niet echt fris uit. Na en tijdje zwemmen en rotsen klauteren, zijn de meesten al terug uit hat water. Enkel Bartel en Elise (zijn vriendin) en ik zitten nog in het water.

Als ik juist via de rotsen terug in het water wil gaan, zien we de neef van de buschauffeur erg rare dingen doen. Het is voor ons ondertussen al duidelijk geworden dat hij ofwel nog zat is van gisterenavond of dat de Sprite-fles helemaal geen Sprite bevat, maar iets veel sterker. We staan er even naar te kijken totdat hij plotseling voorovervalt met zijn hoofd en met zijn hoofd in het water beland. We kijken geschrokken en verwachten dat hij zich terug zal zetten. De jongen blijft echter liggen en een zwakke poging van hemzelf bracht niet veel op. Wij hadden door dat dit niet in orde was en haasten ons onmiddellijk naar de jongen. Bartel gaat via het water en ik spurt over de rotsen naar hem toe.

Bij de jongen aangekomen ligt hij nog altijd met zijn hoofd in het water. Ik neem hem bij de arm en trek hem uit het water. Ik vraag hem onmiddellijk of alles in orde is en hij knikt van ja. Ik raad hem aan om wat meer op de oever te gaan zitten want het zag er niet naar uit dat de tuimeling hem wakker en nuchter had gemaakt. Hij blijft echter zitten. Wij zijn precies meer geschrokken dan hij. We vertrouwen natuurlijk voor geen haar meer en houden hem voordurend in het oog. Na een tijd je gaat hij zelf in het water, na 3 keer te vallen en een natte gsm tot resultaat, en worden we nog ongeruster. We staan paraat om hem opnieuw te redden maar nu kan hij gelukkig voor zichzelf zorgen al was het toch met de nodige moeite. Na zijn plonsje in de rivier gaat hij terug aan land en zijn wij heel wat geruster. Ik was onder de indruk van het voorval en was toch wel een beetje bezorgd om de jongen. Ook al had hij het zelf gezocht door zoveel te drinken en was ook hij het die in onze hut had gestaan, ik had toch wel wat medelijden.

Na het middagmaal werd alles ingeladen in de boten en moesten we een plaatsje zoeken op de 2 boten. Natuurlijk hadden we nog altijd veel bagage en moesten er 6 personen extra mee met de boot. Hier hadden ze natuurlijk geen rekening mee gehouden waardoor Sanne en ik, als smalle pluimgewichtjes, maar plaatsnemen op de bodem van de boot aan de voeten van de anderen. Na een vaart van iets meer dan een half uurtje, kwamen we terug aan in Atjoni. Daar vroeg Lizette of nog zin hadden om te stoppen aan een recreatieoord a la Whitebeach. Voor de meesten was het echter genoeg geweest en de naderde neerslag liet ons besluiten dat we toch beter naar huis konden rijden. Na een rit met een overvolle bus, want er waren 5 personen extra mee, arriveerden we eindelijk terug in iets beschaafdere Paramaribo. We werden opnieuw als laatste afgezet en waren blij dat we thuis waren van toch wel een vermoeiende uitstap. We kropen op tijd in ons bed want we hadden nog wat slaap in te halen. Slaapwel!