... over Overbridge en veel regen

Zondag 25 april 2010 (Dag 57)

Vandaag weer vroeg uit ons bed. Lizette komt ons ophalen tegen kwart na 7 voor een allerlaatste uitstap met alle studenten. Ondanks het regenweer van de laatste dagen, trekken we naar Overbridge. Dit is een domein gelijkaardig aan Zhitebeach waar je kan ontspannen aan het water. Tegen half 8 arriveert het busje en opnieuw zijn we de eersten die ons een plaatsje zoeken. Enkel Sophia en ik stappen op. Joris en eliane zijn in hun bed blijven liggen. Ze zeiden gisterenavond dat ze geen zin hadden om mee te gaan. Met de bus doorkruisen we volledig Paramaribo en het busje geraakt volledig volgeladen met een twintigtal studenten. Opeengepakt rijden we naar de eetgelegenheid aan de Bauxietfabriek waar Lizette ondertussen is aangekomen met het eten. We stappen uit en genieten van een uitgebreide maaltijd.

Tegen 9 uur rijden we verder voor nog een half uurtje. Het laatste deel van de weg is een hobbelige zandweg. Eindelijk arriveren we op Overbridge. Zoals alle andere domeinen, zijn ook hier hutjes aanwezig. Ook aan ons wordt een hut aangwezen. Ondanks het regenweer zijn er vele andere gezinnen aanwezig. Ook zij hebben, net als ons, de complete keuken mee. Dit gaat van rijstkokers, friteuses, gasbekken, gasflessen, koelboxen met soft en alcoholische dranken en vooral bergen eten. Het weer moedigd niet direct aan om te zwemmen, maar toch duurt het niet lang of we wagen ons aan een plonsje. Ook hier zijn er pirana’s in het water, maar ze worden van ons weerhouden door een primitief geinstalleerd net. Ondertussen is Lizette opnieuw begonnen met eten. De barbecue is aangestoken en de doosjes met eten worden bovengehaald.

Voor het eten gaan we ook nog even met een boot varen. Onderweg stoppen we even op een zandbank  waarna we onze vaart verderzetten. Na een vaart van een half uur komen we opnieuw aan op het strand. Na de vaart van de andere groep, genieten we van opnieuw heerlijk eten. In de namiddag spelen we voornamelijk wat spelletjes kaarten en zelfs eens Junglespeed. Tegen 5 uur wil iedereen wel naar huis. We kunnen echter niet omdat de buschauffeur niet aanwezig is. Tegen 6 uur komt hij eindelijk aan met het andere busje. We laden al het materiaal terug in de bus en onze terugrit wordt ingezet. Tegen 8 uur zijn we terug thuis. Toch wel een beetje moe van een dag niets doen, bekijk ik toch nog even mijn les voor morgen. Tgen 10 uur kruip ik maar in mijn hangmat want om 5u50 loopt opnieuw mijn wekker af. Slaapwel! 

... over schoolwerk, Alias en vroeg slapen

Zaterdag 24 april 2010 (Dag 56)

Ondanks het late uur dat ik in mijn bed lag, ben ik toch wakker om half 9. Ik wordt namelijk gewekt door de kinderen van de buren die met veel plezier buiten spelen en zelf eens in de auto kruipen om op de toeter te drukken. Het zonlicht dat in mijn hangmat schijnt, zorgt ervoor dat ik volledig wakker ben. Aangezien ik de eerste was die wakker was, start ik de laptop op van Joris en maak alvats een beetje schoolwerk. Veel kan ik echter niet doen omdat het voornamelijk gaat over tools die fouten opzoeken op je computer. Hier moet ik geen presentatie over opstellen.

Een hele tijd later vallen een na een ook de andere huisgenoten uit hun bed. De rest van de dag kijk ik voornamelijk naar het eerste seizoen van Alias want buiten is het ontzettend hard aan het regen en waaien waardoor het onmogelijk is om buiten iets te doen. Op sommige momenten veroorzaken de koude winden wel voor enkele koude rillingen. Dit voor de eerste keer in Suriname.

’s Avonds zijn we door Lizette uitgenodigd op een trouwfeest van een Marokaanse jongen en een Hindoestaanse jongen. Ze zou ons bellen tegen half8 maar toch horen we niets. Na veel wachten gaat plotseling de deurbel. Er staat een taxi aan de deur die ons zal meenemen naar de bruiloft. Ik besluit niet mee te gaan. Door de weinige slaap van de vorige nacht wil ik op tijd in mijn bed kruipen want morgen is het weer vroeg opstaan. Tegen half 10 kruip ik in mijn bed en niet veel later lig ik te slapen. Tot morgen!

... over niet weten wat doen, afscheidsfeestje en IP richting België

Vrijdag 23 april 2010 (Dag 55)

Vandaag staat er 7 uur les op het programma. Veel ga ik echter niet kunnen doen. De ene klas kan nog 2 uur werken aan hun presentatie, maar de andere klas heb ik 5 uuur en deze is volledig klaar met hun presentaties. Ze kunnen  deze echter niet voorstellen want er zijn teveel presentaties en leerlingen afwezig.

De eerste 2 uur zijn snel voorbij, maar de lesuren daarop gaan erg traag. De leerlingen hebben niets meer op te doen. We bekijken het filmpje dat enkele leerlingen gisteren gemaakt hadden en al snel hebben ze enkele andere filmpjes om te bekijken. Ik laat hen ook enkele van onze zelfgemaakte Man bijt Hond-filmpjes zien. Dit vinden ze natuurlijk heel erg leuk om te zien. In een van de filmpjes zien ze een spel net handenklap. Zij vinden dat wel leuk en ik leg dit spel aan hen uit. We spelen hierna nog enkele spelletjes zoals billeklets, moordenaar en directieve, ... Het is vervolgens wachten tot half 1 totdat ze mogen vertrekken.

Ondertussen zijn er nog 2 extra mensen in het lokaal bijgekomen.  Aangezien de airco’s al heel lang tijd enkel warme lucht geven in het projectlokaal, hebben ze nu iemand gevonden die het hopelijk kan oplossen. De man werkt de hele voornmiddag heel intensief en tegen 12 uur lukt het eindelijk om 1 airco koude lucht te laten blazen. Er was een probleem met de stroomtoevoer waardoor er niet voldoende aanwezig was om de lucht af te koelen.

Tegen 1 uur ga ik naar huis en is de man nog altijd aan het werken. Thuisgekomen krijg ik te horen dat we ’s avonds zijn uitgenodigd bij Jonathan thuis voor een afscheidsfeestje. Volgende week vertrekken namelijk een groot stuk van de Belgische studenten naar huis en dat is toch wel een feestje waard. Sophia en ik rijden met de fiets naar het feestje. Ik ga die avond nog eens langs mevr. Van Cauteren om een USB-stick af te geven. Hierop staat de geredde versie van mijn innoverend project. Het is namelijk niet mogelijk om mijn bestanden door te zenden naar België via internet. Ik had dit al meerdere keren geprobeerd maar altijd zonder succes. Aangezien er nu wel wat haast achter begint te zitten om dit te laten testen, was dit een van de laatste mogelijkheden.

Aangekomen bij Jonathan is het er al een drukke bedoeling. Onze meegebrachte drank wordt in de koelkast gelegd en krijgen vanuit een andere fles wat Parbo aangeboden. Na mijn drankje rij ik eerst naar mevr. Van Cauteren om de USB-stick te gaan afgeven. Wat normaal gewwon afgeven zou zijn, draaide uit op een drankje en een gesprek over de stage in Suriname. Na bijna 2 uur keerde ik terug met de fiets naar de Hoogestraat. Daar was duidelijk al heel wat alcohol gedronken. Tegen 2 uur willen ze het feest verplaatsen naar de Bamboe of La Caffe maar Sophia en ik besluiten dat het wel goed is geweest. We hebben beiden een zware week gehad en keren per fiets terug naar huis. Tegen 3 uur lig ik eindelijk in mijn hangmat en val als een blok in slaap. Slaapwel!

... over 2 klassen voor 1 stagiair, spelletjes en Van Cauteren komt eten

Donderdag 22 april 2010 (Dag 54)

Aangezien ik gisteren al wist dat Barthie ziek zou zijn voor de rest van de week, was ik al een beetje voorbereid op de lessen van vandaag. Aangekomen op school is het nog erg stil. Ik besluit te wachten want er is normaal nog een andere leerkracht die les moet geven. Na een tijdje komt Mr. Kariem van de andere kant en doet de deur open. Hij is er niet over te spreken dat de airco de hele nacht had aangestaan (wat een ijskoud klaslokaal tot resultaat had) en de deur ook de hele tijd los had gestaan.

Na een tijdje komen dan toch ook de leerlingen binnen en zij gaan onmiddellijk naar het praktijklokaal. Normaal gezien staat er ingepland dat de leerlingen een praktijkles Systeembeheer zouden hebben, maar net zoals de andere klas krijgen zij ook gewoon les van mij. Deze klas moet ik laten starten met hun groepswerk over Hardware. Aangezien ik geen klassenlijst heb, nog niet erg veelnamen ken en de leerlingen geen kennis hebben over welke klasnummer ze zijn, besluit ik hen te verdelen aan de hand van een boek kaarten. Ik zorg ervoor dat de klaveren, harten en koeken enkel aanwezig zijn en dat enkel van nummer 1 tot. Op die manier wil ik 6 groepjes creëren die ik dan kan verdelen over de 6 delen van leerstof. Voor de leerlingen is deze werkwijze weer iets nieuws waardoor de groepjes erg snel gevormd zijn.

Terwijl de groepjes samen gaan zitten,bekijk ik nog ven hoe de leerstof juist verdeeld was. Zodra alle groepen geïnstalleerd zijn, ga ik bij ieder groepje langs en geef hen een deel van de leerstof waarover zij een presentatie moeten voorbereiden. Ondertussen hoor ik in het lokaal er naast nog altijd erg veel lawaai wat aangeeft dat er geen leerkracht is komen opdagen. Nadat mr. Kariem vertrokken was, stond ik dus plotseling bij 2 klassen die zich verdeeld hadden over 3 lokalen. Gelukkig houden ze het voor de 2 lesuren tamelijk rustig en moet ik niet te veel ingrijpen.

Normaal gezien zou de klas waar ik de eerste 2 uren les had gegeven, nog 3 uur bij mij les moeten volgen (in dit geval verder werken aan hun presentatie). Omdat de andere klas opnieuw 2 uur vrij heeft, besluit ik toch maar iets anders te doen met de 2 klassen samen. De ene kunnen wel een break gebruiken na 2 uur intensief werken en de andere zouden een lokaal afbreken als ze niets anders konden doen. Ik was het al een tijdje van plan geweest, maar niet was het ogenblik aangebroken waarop ik Surinaamse jongeren kon laten kennismaken met het spel Weerwolven van Wakkerdam. Ik neem de 2 klassen samen (48 koppen) en laat hen in een cirkel plaatsnemen in het eerste klaslokaal. De meesten zijn erg enthousiast om mee te spelen maar de anderen volgen toch ook snel nar het lokaal. Ik leg het spel stap voor stap uit wat niet eenvoudig is met een grote groep die voordurend aan het lachen is. Uiteindelijk lukt het toch om 2 volledige spelletjes te spelen. De groep heeft er erg veel pret in en als Cupido actief is, krijg je het gevoel dat je een groep 12 jarigen bij jou hebt.

Na de 2 spelletjes zijn er bijna 2 lesuren gepasseerd. De leerlingen hebben na hun pauze projecten. Ik blijf hier ook aanwezig en een groepje neemt zelf met mij een interview af voor hun project. Tegen 1 uur wordt de schooldag afgerond en rij ik naar huis. Onderzeg begint het natuurlijk te gieten en ik kan juist op tijd schuilen aan het kruispunt dat ik iedere morgen moet oversteken.  Ik ben niet de enige die schuilt want samen met mij staan er nog 3 mensen met een motorfiets te wachten op een droge hemel.

De regen blijft aanhouden maar ingeburgerd als ik ben, maak ik met hier echt niet druk in en wacht geduldig. Tijdens het wachten  kan ik genieten van het schouwspel dat de Surinaamse weg is. Je ziet auto’s van alle kanten komen die elkaar op alle mogelijk manieren proberen te ontwijken. 1 keer lukt het echter niet. Een auto staat halfweg de rijweg maar kan niet verder oversteken. Ondertussen komt van de zijkant een busje aangereden dat van in de verte al begint te toeteren. De auto kan echter niet weg en ondanks het bruusk remmen en slippen op het natte wegdak van het busje,  rijdt het busje in de flank van de auto. Beide bestuurders schelden elkaar eens goed de huid vol maar rijden vervolgens gewoon verder.

Na een tijdje is het wat over met regenen en rij ik verder richting ons huis. Lang kan ik echter niet fietsen want de volgende bui zit er aan te komen. Ik rij wel nog door tot aan de slager. Ik was de vorige dagen hier ook al geweest voor gehakt, maar was altijd van een kale reis thuisgekomen. Gisteren had hij mij echter gemeld dat er vandaag zeker gehakt zou zijn.  Als ik binnen kom, herkent hij mij direct en begroet mij heel hartelijk. Ik wordt wel geholpen door een Chinese collega van hem. Hij heeft wel wat meer problemen om mij te verstaan. Bij de vraag voor 500g varkensgehakt en 500g rundsgehakt, is het even niet duidelijk voor de man. Gelukkig helpt zijn collega hem met aan te geven dat 500g gelijk is aan 1 pond. Na de slager, ga ik naar het groentekraampje dat ernaast gelegen is. Daar zitten 2 mannen die direct mij begroeten. Terwijl de jongste de groenten neemt, begint de oudere man tegen mij te praten. Hij wil me brieven schrijven en wil direct een vriendin voor mij regelen. Toch wel een beetje niet op mijn gemak, keer ik terug naar mijn fiets en wacht nog een hele tijd totdat het over is met regenen. Na meer dan een uur onderweg geweest te zijn, arriveer ik tegen kwart na 2 thuis.

In de namiddag doen we weer niet veel, maar tegen 5 uur schieten we opnieuw in actie. Sophia gaat namelijk samen met mevr. Van Cauteren naar een les didactiek op het IOL. Ivan komt dan ook mee en blijft bij ons achter. Na 3 kwartier zijn Sophia en mevr. Van Cauteren echter al terug. Ze hadden namelijk geen les gevonden die daar doorging. Hierdoor kunnen we onmiddellijk beginnen aan de spaghetti waarvoor ik de meeste ingrediënten had verzameld. Tegen 8 uur komt ook Bartel langs. Hij zat namelijk alleen thuis waardoor hij zeker bij ons mocht langskomen. Tegen half 10 vertrekken mevr. Van Cauteren en Ivan naar huis. Ze zijn nog niet goed het huis uit, of de tv wordt een beetje luider gezet voor het volgen van Americain Idol. Ik volg dit ook nog even maar kruip op tijd in mijn bed want morgen is weer een erg vermoeiende dag. Tot morgen!

... over KaHo-bezoek tijdens de les

Woensdag 21 april 2010 (Dag 53)

Vandaag hoog bezoek in mijn les. Mevr. Van Cauteren, mijn docente van in Belgie , komt op bezoek. Ze is wel al eens op mijn school geweest, maar vandaag kont ze echt kijken naar mijn les. Ze heeft geluk want mijn les is maar het 3^de en 4^de lesuur waardoor ze maar tegen kwart voor 9 op school moet zijn. Ikzelf ben al op school vanaf 7 uur. Ik upload 2 van de resterende filmpjes op Youtube terwijl ik mails beantwoord en het nieuws van Belgie eens bekijk. Het voordeel van zo vroeg te komen is dat geen enkele andere leerkracht dan aanwezig is in de docentenkamer. Dit is zo voor bijna1,5 uur waardoor ik veel tijd heb om te genieten van het erg snelle internet.

Tegen half 9 rond ik af en ga ik naar mijn klas. Daar aangekomen is er geen enkele leerkracht aanwezig. Ik probeer mijn computer aan te melden maardit echter zonder resultaat. Tegen kwart voor 9 komen de leerlingen binnen en start ik de les.  De leerlingen moeten opnieuw gaan zitten in de binnenzijde van het klasloklaal. Zo kan ik ze beter in het oog houden. Ik probeer ook deze les iets nieuw uit aangezien ik 2 lesuur na elkaar voordurend theorie geef, gun ik de leerlingen 1 break van 5 minuten. Dit om het slapen en ongeinteresseerd rondkijken tegen te gaan. De leerlingen kunnen aangeven door middel van mijn nachtlampje als ze gebruik willen maken van de pauze. Ik maak met hen wel duidelijke afspraken dat het wel serieus moet zijn of het de laatste keer was dat ik dit zou doen. De leerlingen gaven een lachbui aan dat ze het wel eens het proberen waart vonden.

Tegen 9 uur arriveert mevr. Van Cauteren. Zij had wat problemen gehad met de taxi waardoor ze wat later is. Ze zet zich tussen de leerlingen en volgt mijn les met leerstof waar ze waarschijnlijk niet erg veel van begrijpt. De les gaat namelijk over de opstartprocedure van besturingssystemen. Ik overloop met de leerlingen de verschillende bestanden die tijdens dit proces gebruikt worden. Om toch een beetje afwisseling te creëren voor de leerlingen had ik en Hot Potatoes-oefening gemaakt waarbij de leerlingen de bestanden moeten verbinden met de juiste omschrijving. Ik zou natuurlijk graag hebben dat alle leerlingen dit afzonderlijk mogen doen, maar aangezien hier niemand van de leerkrachten bevoegdheden heeft om iets op de server te plaatsen, laat ik een leerling vooraan de oefening uitvoeren. De andere leerlingen maken de oefening in hun hoofd. De leerlingen zijn verrassend enthousiast met de oefening ook al is het erg eenvoudig. Ik had 2 oefeningen voorzien, eentje over XP en eentje over Vista.

Na de 2^de oefening zie ik plotseling een groen lichtje branden achterin in de klas. De verantwoordelijke leerling heeft gebruik gemaakt van mijn nachtlampje om aan te geven dat het tijd is voor een pauze. Opmerkelijk is dat het toch wel meer dan een uur geduurd heeft voordat ze er gebruik van maakten. Ik gun de leerlingen hun 5 minuten pauze. Tijdens de pauze bespreek ik al even met mevr. Van Cauteren hoe mijn les gegaan is. Ik ben wel blij dat ze tevreden is want eenvoudig is het alvast niet. Na een korte bespreking, ga ik verder met de laatste 10 minuten van mijn les. Nadat de les erop zit, toon ik mevr. Van Cauteren nog even hoe het lesmateriaal in elkaar zit en geef ik een korte rondleiding op de school. Na de rondleiding kan ze direct in de wachtende taxi stappen en rijdt zij huiswaarts.

Voor mij zit de schooldag er echter nog niet op. Ik keer terug naar het klaslokaal en daar vindt ik alle 2 de klassen terug. Aangezien Barthie ziek is, hebben zij beiden projecten. Ik begeleid enkele groepjes hierbij en werk ondertussen mijn blog bij. Tegen 1 uur zit de schooldag erop en ga ik ook naar huis. De namiddag bestaat voornamelijk uit recreatieve bezigheden. Tot morgen!

... over een bezoek aan een internaat en uit eten met studenten

Dinsdag 20 april 2010 (Dag 52)

Vandaag eens geen school. We hebben om 9 uur afgesproken in het internaat Christophorus. Het is een internaat dat gericht is op de mensen van het binnenland, namelijk de Maurons en indianen. Deze 2 bevolkingsgroepen beschikken in het binnenland niet over veel schoolmogelijkheden. Zij kunnen les volgens tot de 6^de klas maar hierna is het gedaan met school in het dorp. Als ze verder willen studeren, moeten ze hiervoor naar de hoofdstad Paramaribo.

Via het internaat wil men mogelijkheden beiden aan 82 jongeren tussen 12 en 23 om verder naar school te gaan. In het begin ging men de jongeren gaan halen in het binneland zelf, maar tegenwoordig vinden ze snel zelf hun weg. Omdat er zoveel vraag is maar het aanbod maar 82 bedden betreft, is er dus geen probleem om de bedden te vullen. Ondanks vele inspanningen is het voorlopig niet mogelijk om meer jongeren te huisvesten.

Tegen 9 uur worden we samen met Christel en Ivan ontvangen door de directeur van het internaat. Hij vertelt ons over het reilen en zeilen van het internaat. We krijgen te horen dat hier een 8-tal stagaires van Belgie en Nederland meewerken op het internaat. Dit gaat van huiswerkbegeleiding tot administratie. De ouders betalen per 180SRD per kind per maand. Dit is enkel kostendekkend voor het eten en drinken dat de kinderen ontvanegn. Het loon van de begeleiders, huisvesting, electriciteit en andere onkosten worden betaald door de instelling zelf. Zij moeten via andere wegen aan geld geraken vb. Via sponsoring.

Kinderen die de 180SRD niet kunnen betalen, kunnen achter de schermen wel geholpen worden. Iets rijkere Surinamers kunne bijvoorbeeld een kind financieel steunen in het verblijf. Er is ook een vereniging in Nederland die geld inzameld voor het huisvesten van deze kinderen. Door deze maatregelen kunnen kinderen dus niet weggestuurd worden vanwege het niet betalen van het maandelijkse bedrag.

Na de uitleg krijgen we door een Nederlandse studente een rondleiding in het centrum. We zien de jongensslaapzaal die bestaat uit een 30 tal stappelbedden die in een vierkant geplaatst zijn rond de centrale trap. De zaal ziet er erg proper uit. De muren kunnen wel een likje verf gebruiken, maar voor de rest is het tamelijk degelijk. Na de jongenssslaapzaal gaan we naar de meisjesslaapzaal. Deze is echt een grote kamer dat iets gezelliger is ingericht. Alle bedden zijn proper opgemaakt. De sanitaie ruimte bestaat uit toiletten en douches. Op de douchedeuren hangt een kaartje met de meisjes die gebruik maken van iedere douche.

Na het bekijken van de slaapzalen, gaan we naar het Ict-lokaaltje.  Dedirecteur was erg geinteresseerd in mij door het feit dat ik een leerkracht Ict ben. Hun computers zijn namelijk enkele jaren geleden geinstalleerd maar zijn sindsdien niet meer bekeken. Hierdoor zijn enkele van de 7 computers stuk en is het lokaaltje een grote puinhoop vol met computermateriaal. In totaal zijn er 4 printers aanwezig, maar ik zie enkel 1 die aangesloten is op een computer. Ze denken mij te kunnen inzetten om hun systeem een  beetje te vernieuwen. Wim, een Nederlander die normaal al deze zaken moet regelen, heeft echter geen tijd hiervoor. Ze gaan mij contacteren in de toekomst als ze iets meer weten.

Na het uitwisselen van telefoonnummers keren Sophia en ik terug naar huis. Joris en Eliane gaan richting de winkelstraten om eens te gaan rondkijken. Thuisgekomen werk ik nog wat aan mijn lessen voor morgen. Veel tijd steek ik er echt niet in want in de namiddag gaan we gaan zwemmen in de Witte Lotus. Dit is een zwembad waar we nog niet geweest waren en een aanrader was volgens huize Onoribolaan. We hadden dan ook met hen afgesproken om ook te gaan zwemmen. Daar aangekomen betalen we 10 SRD en zien we het mooiste zwembad tot nu toe in Suriname. Ook Bartel en vriendin en Sarah en vriend zijn al aanwezig.

Na het omkleden springen we onmiddelijk in het water. Wat een verfrissende duik zou moeten zijn, viel een klein beetje tegen. Het water was ontzettend warm waardoor het niet erg verfrissend was. Toch deed het deugd om in het water te zitten en niet in de warme zon te moeten liggen. Na een tijdje komen ook Ilse en Robbert , Maïté  en Bob en  Michiel en vriendin toe. Het is vandaag de laatste dag voor Elise. Iedereen is aan het lachen met het feit dat ze moeten gaan eten om dit te vieren met hun tweeen en dat de anderen op dezelfde plaats willen eten. We spreken dan maar af om met alle studenten die we kennen te gaan eten in de Silverado, een grillrestaurant dicht bij ons.

Tegen 7 uur rijden Sophia en ik terug naar huis om even onze rugzakken af te zetten. We hebben namelijk gereserveerd tegen half 8 voor 12 personen. Als we echter toekomen is iedereen al aanwezig en komt het aantal eerder in de buurt van de 20. Ook Jonathan en zijn vrouwen zijn aanwezig net als Jos en Jacolien. We eten er allemaal heerlijk van de biefstukken, pasta, ... Als de rekening gevraagd wordt, valt deze wel een beetje tegen. We moeten met de volledige groep meer dan 1300SRD betalen. Naast het niet goedkope eten, moeten we ook servicekosten en belastingen betalen. Uiteindelijk moet iedereen ongeveer 80 SRd betalen (20EUR) wat voor deze maaltijd in Belgie niet te vinden zou zijn.  Iedereen gaat op tijd naar huis want morgen hebben de meesten opnieuw les. Tot morgen!

... over opnieuw school, bestanden redden en Zus&zo

Maandag 19 april 2010 (Dag 51)

5u50: een leidje van Sylver haalt me uit mij slaap. Een koude douche is toch nodig om goed wakker te worden. Na het nuttigen van een  klein ontbijt en het nog eens overlopen van de te geven leerstof, begeef ik me met mijn fiets op weg naar school.

Mijn les gaat, zoals net voor de vakantie,  door tijdens de eerste 2 lesuren. De leerlingen zijn zeer allemaal aanwezig na 3 weken vakantie. Ik maak met hen de afspraak dat ze nu altijd aan de binnenzijde van de klas zitten. Ze kruipen namelijk iedere les achter de computers die gericht staan naar de muur. Hierdoor heb je geen controle op wat ze aan het doen zijn. Ik heb ook een Hot potatoes-oefening voorbereid voor tijdens de les. Op die manier wil ik wat meer afwisseling voor hen brengen. 2 lesuren na elkaar met non-stop theorie zou mij ook erg tegensteken.

De les gaat erg vlot en je ziet dat de leerlingen erg aandachtig zijn. Of het aan de vakantie of de oefening ligt, laat ik in het midden. Na de eerste 2 lesuren zit het er normaal op voor mij. Het is echter mogelijk dat de leerkracht voor het praktijkgedeelte niet aanwezig  is en dan zal ik moeten invallen. Tijdens het 4^de lesuur krijgen we opeens bezoek van Christel en Ivan. Ze maken kennis met mijn school, de leerkrachten en leerlingen.lang blijven ze echter niet, want om 11 uur worden ze op de universiteit verwacht voor een gesprek met mevr. Rozenblad.

Ondertussen is duidelijk geworden dat mr. Kariem wel aanwezig is, maar niet is voorbereid voor zijn. Barthie en ik nemen de les dan maar over. Tijdens de lessen Hardware zijn we aanbeland bij opslagmedia. Omdat deze inhoud niet zo moeilijk is, gaan we dit laten voorbereiden dor de leerlingen zelf. In groepjes van 4 behandelen ze allemaal  een deel van de leerstof en stellen hierover een powerpoint-presentatie op.Tijdens de voorbereidingen valt op dat de leerlingen toch wel wat problemen hebben met de Engelstalig digitale cursus. Na 2 lesuren is de concentratie weg maar mogen ze naar huis. Ikzelf blijf nog even op school maar niet voor lang. Ik wil namelijk mijn gegevens van mijn harde schijf van mijn laptop gaan afhalen in de serviceshop.

Daar aangekome wordt ik onmiddelijk geholpen. De medewerker haalt mijn harde schijf uit mijn laptop en bevestigd via eeen USB-kabel deze aan een van de computers die op het  bureau aanwezig is. Ik mag plaatsnemen op een stoel achter de computer. Ik sluit mijn externe harde schijf ook aan op de computer en de medewerker laat mij zelf mijn gegevens kopieren. Mijn bedoeling was om alle gegevens van mijn harde schijf over te zetten. Dit valt echter tegen want al snel wordt duidelijk dat de comuter voordurend vatloopt tijdens het kopieren. 2 uur later vertrek ik terug uit de winkel met enkel de noodzakelijke bestanden zoals mijn eindwerk en bestanden die ik nodig heb voor mijn lessen in Suriname.

Tegen half 3 kom ik thuis en nuttig een boterham. Het was namelijk geleden van 6 uur, met tussendoor een sultana,  dat ik nog iets had gegeten. In de namiddag doe ik niet veel meer. Eliane en ik kijken naar een film met mr. Bean. Tegen kwart voor 7 maken we ons weer klaar om op stap te gaan. Christel en Ivan trakteerden namelijk op een avondmaal in Zus&zo. Na veel babbel en lekker eten vertrekken ze tegen 10 uur naar huis. We kruipen direct in ons bed ook al hoeven we morgen niet zo vroeg op te staan. We gaan namelijk op bezoek naar een internaat. Slaapwel!

... over schoolwerk en uitje met Van Cauteren

Zondag 18 april 2010 (Dag 50)

Vandaag de laatste dag van de vakantie, al zal er vandaag toch wel wat schoolwerk verzet worden.  Vandaag zouden normaal mijn ouders arriveren maar de aswolk boven Europa heeft as in het eten gegooid. Ze hebben hun komst naar hier met 2 weken uitgesteld. Nog wat langer wachten dus op een gezicht van thuis. Tegen 9 uur wordt ik wakker door de warmte. Omdat nog niemand anders wakker is, leg ik mijn kussen de andere kant van de hangmat en doe mijn ogen nog eens dicht. Omdat vorige nacht erg kort was, val ik opnieuw in slaap. Om half 11 wordt ik wakker gemaakt door een bellende GSM. Mijn vader belt me van op het communiefeest van mijn nichtjes. Hij had gisteren beloofd om te bellen zodat ik ze proficiat kon wensen.

Na het telefoontje vallen al snel mijn andere huisgenoten uit hun bed. Na het nuttigen van een kom cornflaks begin ik aan de verder voorbereiding van mijn les van morgen (File system, BIOS en Boot process).Tussendoor bezoekt Elian nog even de website van KLM en regelt ze haar werk (het afzeggen van patienten) van de komende week. Ondertussen kijk ik met Joris mee naar de eerste afleveringen van Stargate Atlantis. Ik werk in de namiddag nog goed door tot ongeveer kwart voor 4. We hebben namelijk afgesproken met mevr. Van Cauteren voor een terrasje in ’t vat.

We nemen met ons vieren een taxi en zijn perfect op tijd. Het is echter nog even wachten op Christel en Ivan. Tegen half vijf en een drankje later, arriveren zij ook. We babbelen wat bij (oa over het niet kunnen vertrekken van de vliegtuigen) en tegen 7 uur vertrekken we naar de waterkant voor iets te gaan eten. We nuttigen er er allemaal iets verschillend. De waterkant bestaat namelijk uit allemaal verschillende standjes die bijna allemaal iets anders aanbeiden. Dit gaat van satees, bakabanas, heri heri tot loempia’s.

Tegen half 9 bellen we een taxi om naar huis te gaan. Morgen is het namelijk terug school en moeten we weer vroeg opstaan. Daarnaast heb ik nog werk aan de voorbereiding van mijn les voor  morgen. Tegen 11 uur kruip ik dan maar in mijn bed want 7 uur later loopt de wekker alweer af. Slaapwel!

... over het knippen van haar, bezoek aan een guesthouse en Ali Cambell

Zaterdag 17 april 2010 (Dag 49)

Vandaag begint het laatste weekend van de Paasvakantie. Het ogenblik om toch al eens te denken aan de lessen voor volgende week. Joris en Eliane gaan opnieuw naar het KLM kantoor om info te gaan opvragen waardoor ik wat aan zijn laptop kan werken aan delessen van de komende week. Tussendoor ga ik ook eens naar de Barbershop op de Kwattaweg. Mijn ouders arriveren ‘normaal’ morgen en mijn haar is lang, dus eens mijn haar laten knippen kan geen kwaad.

Toch wel een beetje nieuwsgierig hoe haar knippen in Suriname in zijn werk gaat, vertrek ik naar de Barbershop. Van buitenaf ziet de barbershop er altijd gesloten uit. Aangezien dat er de buitenkant toch opstaat dat ze alle dagen open zijn, klop ik aan en ga binnen. De shop is een heel klein ruimtetje waar 2 grote, logge kapperstoelen staan. De stoelen zijn echter zo log dat deze hoogst waarschijnlijk niet kunnen verzet worden.

Op een van de 2 stoelen zit een jongen waarbij het haar geknipt wordt. Hij zal bij het buitengaan er uit zien zoals vele van zijn leeftijdgenootjes. Buiten deze jongen en de kapper, zit er nog een man te lezen op een bankje. Ik besluit naast hem te gaan zitten en te wachten op mijn beurt. De andere wachtende maakt me echter duidelijk dat ik kan plaatsnemen op de beschikbare kapperstoel. Ze zijn dus met 2 personen die hier werken. De man vraagt mij voorwat ik hier ben en ik leg hem uit dat mij haar geknipt moet worden en dat ik er normaal gel in doe.

Meer heeft de man niet nodig om in actie te schieten. Zonder verder nog iets te zeggen, neemt hij een tondeuze en begint met grote halen de zijkant van mijn hoofd af te scheren. Bij iedere haal drukt hij heel hard op mijn hoofd en denk ik toch wel even na over de plaats waar ik terecht gekomen ben. Na de zijkanten af geschoren te hebben, spijt hij mij haar nat en zet het volledig lang. Nu valt nog eens op hoe lang mijn haar is. Met een schaar en kam begint hij nu op het zicht mij haar de bovenkant bij te knippen. Beetje voor beetje zie ik mij haar korter worden. Hij maakt nog enkele keren mijn haar nat om het recht te zetten bekijkt mij haar van alle mogelijke kanten. Hij knipt op het zicht alles bij totdat het mooi geheel zou worden. Nadat de lengte de bovenzijde in orde is, haalt hij een schermesje boven. Dit zijn van deze oude scheermesjes die mij opa voerger gebruikte om mijn klokleesoefeningen te verbeteren. Als ik een wijzer verkeerd had getekend met een balpen, kraste hij deze er af met behulp van zo een scheermesje. Hier moesten echter geen wijzers afgekrast worden. Met het scheermesje ging hij langs de volledige rand van mijn haar. Het scheermesje beschadigde af en toe wel eens mijn huid ook waardoor ik het aantal kleine wondjes voelde toenemen. Het was echter duidelijk dat deze handeling gewoon was, want hij haalde de fles alcohol boven. Met een watje gedrenkt in alcohol, ging hij over de pas geschoren huid. Dit zorgde ervoor dat het bloeden onmiddelijk stopte. Het ontzettende piekende bijverschijnsel moest ik er maar bij nemen.

Na het scheren bekijk hij een laatste keer de lengte van mijn haar. Hij knipte opnieuw heel wat bij waardoor ik me begon af te vragen of er nog haar op mijn hoofd zou staan na de 2^de keer bijknippen. Na een tijdje was hij toch tevreden met het resultaat en deed hij wat gel in mijn  haar. Na het betalen van 10 SRD(2,5EUR) stapte ik toch wel een beetje onder de indruk maar tevreden uit de barbershop. Thuisgekomen nam ik echter de schaar van Sophia (deze van mij was namelijk afgenomen in de lucthaven) en knipte de voorzijde van mijn haar wat bij. Daar had de kapper echter geen aandacht aan besteed waardoor mijn huidige look er was Hindoestaans uitzag. Ik had toch liever dat het haar vooraan dezelfde lengte had als deze bovenaan. Zonder mijn eigen knipbeurt zou ik waarschijnlijk binnen een maand haar hebben dat voordurend in mijn ogen hangt.

Na de knipbeurt doe ik nog een beetje schoolwerk. Tegen de middag eten Sophia en ik een boterham waarna we vertrekken richting het centrum. Sophia wil namelijk nog eens door de winkelstraat lopen en daarna gaan we eens langs bij de guesthouse van mijn ouders. In de winkelstraten komen we ook Sanne en Tine tegen. Zij zijn souvenirs aan het zoeken voor thuis. We gaan met hen even mee en drinken samen een smoothie.

Na de smoothie gaan we weer onze eigen weg en springen wij op onze fiets richting guesthouse van mijn ouders. Zij zijn wel nog niet gearriveerd, maar ik ga toch al eens langs om kennis te maken met de eigenaars. Zij hadden dit deze week voorgesteld via de telefoon. De guesthouse ligt volledig de andere kant van het centrum, in de buurt van de locatie van de barbecuewedstrijd van 2 weken geleden. We maken er met een Nederlands koppel dat al 7 jaar d e guesthouse openhoudt en sinds vorig jaar ook definitief in Suriname woont. Er is ook nog een dame aanwezig die wegens de aswolk niet is kunnen vertrekken. Sophia en ik blijven hier bijna 2 uur zitten waarna we naar huis rijden. Vanavond gaan we namelijk naar het optreden van Ali Cambell.

Thuisgekomen is het snel eten maken, opeten en vertrekken. We hebben namelijk afgesproken tegen half 8 bij Bartel en co. Zij wonen namelijk het dichste bij het terrein waar het optreden plaatsvindt. In de Onoribolaan aangekomen is het daar al erg druk. Het is duidelijk dat we met een erg grote groep naar het optreden gaan. Tegen half 9 vertrekken we dan richting het optreden. Als we bijna aan de ingang zijn, begint het op te vallen hoeveel volk hier is. De straat zit volledig dicht en aan de kant van de weg staat de ene verkoper van drank naast de andere. Sommigen verkopen zelfs satées en andere etenswaren. Wij gaan gewoon verder naar de ingang waar het eigenlijk nog erg rustig is. We kunnen onmiddelijk ons ticket laten afscheuren en gaan vervolgens binnen. Binnengekomen worden we direct door de security onder handen genomen. Ze controleren of we niet-toegestane zaken meehebben. Deze keer heeft niemand een probleem.

Het optreden vindt plaats in een grote loods zonder muren. Voor het optreden waren er 3 types tickets: VVIP, VIP en gewone tickets. Ondanks het niet zo grote prijsverschil (in onze ogen) hadden wij toch gewone tickets. De VIP en VVIP mensen hadden een deel voor het podium waar enkel zij mochten komen. De VVIP mensen hadden dan ook nog de mogelijkheid om te zitten aan de tafeltjes en stoelen aan de zijkant. Buiten deze zaken hadden zij geen echt voordeel. Wij mochten met onze gewone tickets gaan staan achter het gedeelte van de VIP’s. Om geen mensen naar voor te laten gaan, hadden ze 2 meter hoge HERAS-hekkens geplaats rond de VIP-ruimte. Hierdoor gingen wij dus moeten genieten van een optreden al kijkend door de afsluiting. Tegen 9 uur was het eigenlijk nog verrassend rustig op het terrein. DJ Cat was wel aanwezig en zorgde voor wat muziek tijdens het wachten.

Ondanks dat op de affiches stond dat het zou starten om 9 uur, hebben we toch nog bijna 1,5 uur moeten wachten totdat er iemand op het podium kwam. De omroeper meldde dat er een special guest was. Na een tijdje kwam deze persoon dan ook op het podium. Het was de zanger Damaru. Hij is heel populair in Suriname met liedjes zoals “Suriname mijn land”, “Tuintje in mijn  hart”, ... Zijn optreden bracht veel sfeer in de loods. Hij zong ongeveer een half uur en toen naam DJ Cat het weer van hem over. Nu was het tijd voor de hoofact van deze avond, Ali Cambell. Hij liet echter heel lang op zich wachten. Het publiek werd erg onrustig en dacht bij iedere overgang van een liedje dat het optreden zou beginnen.

Tegen half 1 kwam hij dan veel te laat op het podium. Acheraf zijn we te weten gekomen dat hij niet wou optreden totdat hij van de organisatie meer geld zou krijgen. Hij moest namelijk langer overnachten in het hotel en daar wou hij zelf niet voor opdraaien. Bij zijn komst op het podium, zien we een dikke, oudere man staan die voordurend aan het kauwen is op kauwgom. Ook tijdens het zingen steekt hij niet onder stoelen of banken dat hij kauwgom in zijn mond heeft. Zij optreden valt dan ook ongeloofelijk tegen. Hij speelt precies omdat het moet en teert duidelijk op het feit dat hij vroeger bekend was. Na 1,5 uur zijn we eindelijk blij dat het optreden gedaan is. Na de laatste noot beweegt de mensenmassa direct richting uitgang. Wij vertrekken als een van de laatste richting uitgang. Aan de uitgang staat opnieuw erg veel security. Een van de securitymannen heeft een woordenwisseling met een toeschouwer. Hij roept voordurend dat de man rustig moet zijn maar vliegt wel voordurend zelf naar de man om hem vast te grijpen. De man zegt wel wat terug maar kan niet veel doen. De andere securitymannen volgen namelijk hun collega laten zelfs toe dat de man op de grond wordt geduwd en geschopt. We maakten dus nog maar eens kennis met de manier van aanpakken in security. In plaats van de veiligheid te waarborgen en alles rustig te houden, zijn zij het die de boel op stelten zetten.

Op straat gekomen is het verschrikkelijk druk. Iedereen wil naar huis en dit zorgt ervoor dat alle auto’s vast zitten. Wij zijn ook met de taxi gekomen maar besluiten voorlopig toch maar wat te stappen. De taxi zou hier toch niet geraken. Na een klein half uurtje stappen zijn we in een iets rustigere straat en nemen we een taxi naar huis. Tot morgen! 

... over niet vertrekkende vliegtuigen en langer in de hangmat slapen

Vrijdag 16 april 2010 (Dag 48)

Vandaag een dag met niet veel bezonderheden. Doordat ik nog altijd geen nieuws heb over mijn laptop, installeer ik me maar voor de tv en kijk naar wat afleveringen van Alias. Tussendoor kan ik wel wat op de laptop van Joris werken. Joris en Eliane zijn namelijk niet thuis.

Gisteren hadden we namelijk te horen gekregen vanuit België (via oa SMS) dat het luchtruim in Europa volledig gesloten is door het uitbarsten van een vulkaan in ijsland. De stofwolk laat niet toe dat er vliegtuigen kunnen vliegen. Normaal zou Eliane vandaag naar huis gaan, maar sinds gisteren stijgen er in Suriname geen vliegtuigen meer op richting Europa. Aangezien het echt niet duidelijk is wat er aan de hand is, proberen ze te bellen naar het KLM kantoor in Suriname en het reisbureau en familie in België. Aangezien veel van hen niet kunnen vertellen, nemen ze de bus richting centrum. Daar gaan ze informatie gaan vragen in het KLM kantoor. Als ze thuiskomen kunnen ze echter niet veel vertellen. Het is wel duidelijk dat Eliane haar verblijf nog wat langer zal duren en dat ik ook nog wat langer in de hangmat buiten zal kunnen slapen. Doordat Eliane hier zaterdagavond ook zal zijn, hebben ze voor zichzelf ook tickets gekocht voor Ali Cambell.

’s Avonds gaan Joris, Eliane en ik samen met de andere studenten naar de Bamboe. Alle andere liefjes zijn er natuurlijk ook bij want ook zij konden niet naar huis. Bartel vertelt mij dat hij morgen nog om tickets gaat voor Ali Cambell en voor mij ook 1 zal meebrengen. Op die manier zal ik toch kunnen meegaan en morgenavond niet alleen moeten thuisblijven. Die avond maken we nog maar eens kennis met de Surinaamse muziek en hun danspasjes. Tot morgen!

... over deathrides en kayakken

Donderdag 15 april 2010 (Dag 47)

Bartel en co hadden voor vandaag een uitstap naar Berg en Dal in elkaar gestoken. Veel in elkaar steken moest er wel niet gebeuren. Na wat rondbellen hadden ze een busje gevonden dat ons naar daar wou brengen. Met een busje vol studenten en  onze eigen koelbox, vertrekken we vroeg richting naar Berg en dal. We zijn gisteren echter te weten gekomen dat je waarschijnlijk moet reserveren om daar activiteiten te doen. Daarom stoppen we onderweg aan het hoofdgebouw van de eigenaars van Berg en dal. Daar krijgen we echter te horen dat we zonder problemen naar daar kunnen en alle activiteiten kunnen doen die we willen.

We stoppen onderweg ook nog eens aan ee Chinese supermarkt om ijs aan te kopen. Het is echter duidelijk dat wij normaal geen tours organiseren. We kopen eerst te weinig ijs aan en vervolgens krijgen we het ook niet in de koelbox. Gelukkig helpt de buschauffeur ons een beetje en lukt het uiteindelijk om voldoende ijs in mee te hebben voor de hele dag.

Na een kleine 2 uur rijden arriveren we in Berg en Dal. We stoppen aan een slagboom waar een jonge Surinaamse medewerkster ons vraagt om onze naam te noteren op een formulier. Nadat iedereen dit had ingevuld, waren we eindelijk binnen. Berg en Dal is een domein aan de Surinamerivier met een afgebakend strant en hutjes waar je ook enkele avontuurlijke activiteiten kon doen. Voor het laatste waren we dan ook naar hier gekomen.

We krijgen een hutje toegwezen en installeren ons met onze hele hebben en houden. Veel andere mensen zijn er echter niet aanwezig. Naast ons is er nog een hut waar heel wat tassen staan, maar daarbuiten is het er heel rustig. Niet veel later komt een medewerker van Berg en Dal bij ons met een prijslijst. We zijn namelijk naar hier gekomen voor wat avontuur, maar naast de deathride over de Surinamerivier weten we niet wat er meer in aanbod is.

We besluiten om bijna allemaal de deathride en de kayaktocht te doen. 2 activiteiten op een dag is erg mooi. Op de prijslijst staan wel 2 types prijzen. Je hebt prijzen voor inwoners van Suriname en de buitenlanders. Tussen deze 2 prijsklassen zit wel erg wat verschil waarop Jos en Joris besluiten om even te gaan onderhandelen over de prijs. Zij slagen er in om de prijs voor Surinamers te verkrijgen door het feit dat onze buschauffeur een Surinamer is.

Na het betalen van 120SRD (30 voor de kayaktocht en 90 voor de deathride) kregen we te horen dat het niet lang meer zou duren tot we vertrokken voor het kayakken. Omdat deze vaart toch 2 uur zou duren, besloten we al iets te eten. Iedereen had zijn eigen eten meegebracht. Wij haalden de bami, salade en pattaten uit de frigobox die Sophia gisterenavond nog had klaargemaakt. Ook Bartel had voor zijn huisgenoten voor eten gezorgd. Zij hadden satées mee met de onvermijdelijke bami. Iedereen proefde eens van de andere en  hiermee had iedereen ook gegeten.

Na toch nog wel een tijdje wachten, komt er eindelijk een medewerker van Berg en Dal die ons meeneemt naar de kayaks. Hij geeft een heel klein beetje uitleg maar gaat er toch van uit dat het iedereen al heeft gekayakt en nog weet hoe het in zijn werk gaat. Niet veel later zitten we dan ook in onze boot en varen we op de Surinamerivier. We varen stroomafwaarts en dit gaat natuurlijk erg vlot. Na een tijdje varen we een inhammetje in. Nu varen we echt tussen in een erg kleine waterloop en moeten we laveren tussen takken, linianen, ... Het is heel erg rustig en je kan er erg genieten van de natuur. We varen meer dan een half uur en vervolgens keren we terug naar de grote rivier. Vanaf hier moeten we echter tegen de stroming in varen. Dit is natuurlijk iets minder leuk en erg vermoeiden bij het opstekende zonnetje. Aangekomen op het strand van Berg en Dal, halen we de kayak aan land en springen we onmiddelijk in het water om wat af te koelen.

We relaxen nu wat want het is nog wel wat wachten op onze volgende activiteit, de deathride. Normaal was deze gepland tegen half 2 maar we zien toch nog nergens iemand die deze activiteit willen begeleiden. Na ongeveer een uur komt er dan toch een groep jonge medewerkers naar ons. We mogen onmiddelijk een klimgordel aandoen en een document teken voor de aansprakelijkheid. Als iedereen zijn uitrusting heeft, krijgen we een demonstratie van hoe het in zijn werk zal gaan. Iedereen moet één voor één op een kort stukje kabel eens tonen dat de techniek is begrepen.

Na de demonstratie, hebben we een kleine wandeling voor de boeg. We moeten namelijk wat hoogte hebben om de deathrides te kunnen uitvoeren. Na een kwartiertje wandelen komen we aan een plateau waar een na een op een deathride worden geholpen. We zullen in totaal een 7)tal aan elkaar gesloten deathrides doen. Na een 4 ontzettend leuke deathrides, komen we opeens aan de buitenkant van het oerwoud en verzamelen we met ons allen op een plateau. De volgende deatride is namelijk deze over de Surinamerivier. Als iedereen op de plateau staat, vertrekken eerst enkele begeleiders over de 180m lange kabel over de rivier. Als er nog maar 2 medewerkers overschieten, is het eindelijk aan ons. Ondanks het feit dat ik als 5^de aangekomens was, moest ik wel als eerste over de rivier. Ik stond namelijk het dichtste bij de kabel. Veel anders dan vastmaken en springen zat er dus niet op. Het is heerlijk om tegen hoge snelheid over de rivier te gaan en te kunnen genieten van het uitzicht van Suriname. Op het einde van de kabel wordt ik opgevangen door een medewerker want afremmen was niet echt mogelijk. Ik was ontzettend blij dat ik het gedaan was en je voelt de adrenaline echt door je heen stromen op dat ogenblik. Na de grote deathride volgen nog enkele kleinere en na de laaste wacht ik beneden op de rest van de studenten. Iedereen was heel tevreden met onze prestatie.

Na het afgeven van de uitrusting, is het duidelijk dat het al laat is. We laden dus alles dat we meehadden terug in de bus en vertrekken op de terugweg naar Paramaribo. Thuisgekomen zijn we erg tevreden van onze dag en kruipen we voldaan in ons bed. Slaapwel!

... over een gecrashte laptop

Woensdag 14 april 2010 (Dag 46)

Vandaag weer een dag met heel wat schoolwerk op het programma. De vakantie is namelijk bijna ten einde en na de vakantie zullen voornamelijk de lessen heel wat tijd opslorpen. Nu is dus het ogenblik om wat Belgisch schoolwerk te verrichten.

Ik ben dan zoals gewoonlijk weer vroeg wakker en begin bijna onmiddelijk met mijn innoverend project. De hele dag werk ik ijverig verder en kan tegen 4 uur kan ik eindelijk mijn project exporteren naar een afgewerkt product. Terwijl mijn computer alles afwerkt, gaan Sophia en ik naar de winkel. Terug thuisgekomen wil ik bekijken hoe mijn afgewerkt project eruit ziet. Ik krijg het echter niet te zien, want bij het uit stand-by komen van mijn laptop gaat alles fout. Mijn computer produceert een piepend geluid, mijn scherm bestaat uit voornamelijk uit blauwe strepen en alles is vastgelopen. Veel anders zit er niet op dan de computer uit de duwen.

Ik laat mijn computer even afkoelen en bij het heropstarten wordt duidelijk wat de crash tot gevolg heeft. Op mijn beeldscherm kan ik 8 keer hetzelfde beeld zien. Dit is echter niet het beeld van windows 7 die opstart, maar het is de systeemherstelfunctie. Dit had ik nog nooit eerder gezien en begon dus wel een beetje ongerust te worden. Ik laat een herstel uitvoeren, maar Windows laat mij weten dat de fout(en) niet hersteld kunnen worden. Ik probeer nog enkele keren opnieuw mijn laptop op te starten maar dit zonder resultaat. Ik vermoed dat de warmte dan eindelijk mijn laptop te veel is geworden. Ik doe mijn laptop open maar zie toch niet direct iets wat niet hoort te zijn.

Ik begin nu wel een beetje ambetant te worden, want al mijn gegevens van school staan op mijn laptop. Ook mijn innoverend project dat nu eindelijk klaar was, is niet meer direct te bemachtigen. Aangezien ik mijn laptop echt wel nodig heb voor mijn schoolwerk, zit er niet veel anders op dan hem hier te laten herstellen. We zijn namelijk nog maar halfweg in ons verblijf in Suriname waardoor een laptop toch wel een gemis zal zijn.

Veel plaatsen om een laptop te herstellen heb ik hier nog niet gezien in Suriname, maar ik vermoed dat in de Mall de meeste kans is op een servicewinkel voor laptops. Ik laad alles van mijn laptop in mijn rugzak en neem de fiets richting de Mall. Daar aangekomen ga ik naar de enigste elektronicawinkel die ik weet zijn. Daar kunnen ze mij echter niet helpen. Zij verkopen enkel elektronica. De verkopers wijzen me echter wel door naar de cybershop aan de buitenzijde van de Mall. Ik besluit daar mijn kans te wagen. Onderweg stop ik nog even in een softwareshop maar daar kunnen ze met niets helpen. Na wat verder zoeken vind ik eindelijk de winkel die bedoelt werd door de verkopers. In de winkel word ik direct aangesproken door een medewerker. Hij bevestigt dat ze laptops kunnen herstellen en dit zorgt toch wel voor een kleine opluchting.

De man start mijn laptop op en ziet wat hetzelfde als ik had te zien gekregen thuis. Hij fronst even de wenkbrauwen en neemt de laptop mee naar een losstaande monitor. Als hij mijn laptop hierop heeft aangesloten, krijgen we eindelijk een normaal beeld. Het is dus duidelijk dat de grafische kaart het zwaar te verduren gehad heeft. De systeemherstelfunctie wordt nog eens uitgevoerd maar opnieuw resultaat. De man geeft aan dat ik mijn laptop het best hier hou zodat ze er wat testen op kunnen uitvoeren. In mijn ogen is dit ook de enigste oplossing. Na het invullen van enkele documenten, vertrek ik uit de winkel zonder laptop.

Onderweg stop ik bij een Chinese winkel waar je DVD’s en CD’s kan kopen. Ik moet toch iets hebben om thuis te doen in afwachten van het herstellen van mijn laptop dat ik hier maar wat aankopen zal doen. Sophia en Joris waren hier al eens geweest en hadden toen enkel series gekocht. In de winkel vind je namelijk alle bekende series en films. Deze zijn echter niet in de verpakking zoals bij ons. Het is duidelijk dat naast de eigenaars van de winkel, ook de DVD’s van China komen.

Als je 1 DVD koopt in deze winkel, vind je daarop een 20-tal films. De kwaliteit is heel wat minder maar je hebt voor 10SRD (2,5EUR) wel heel wat films. Volledige series worden ook op 1 disc verkocht. Volledige seizoenen van Lost, Prison Break, CSI, ... kan je hier kopen voor 12,5SRD(3EUR) voor deze prijs kan je het in België niet vinden. Ik neem het eerste seizoen van Alias en de film The book of Eli mee naar huis. Ik hoop dat dit voldoende is totdat mijn laptop hersteld is.Thuisgekomen heb ik in niet veel meer zin en zet me dus gewoon voor de tv en kijk naar de eerste afleveringen van Alias, een serie trouwens die tot voor kort onbekend was voor mij maar heel erg goed meevalt. Tot morgen!

... over een gecrashte laptop

Woensdag 14 april 2010 (Dag 46)

Vandaag weer een dag met heel wat schoolwerk op het programma. De vakantie is namelijk bijna ten einde en na de vakantie zullen voornamelijk de lessen heel wat tijd opslorpen. Nu is dus het ogenblik om wat Belgisch schoolwerk te verrichten.

Ik ben dan zoals gewoonlijk weer vroeg wakker en begin bijna onmiddellijk met mijn innoverend project. De hele dag werk ik ijverig verder en kan tegen 4 uur kan ik eindelijk mijn project exporteren naar een afgewerkt product. Terwijl mijn computer alles afwerkt, gaan Sophia en ik naar de winkel. Terug thuisgekomen wil ik bekijken hoe mijn afgewerkt project eruit ziet. Ik krijg het echter niet te zien, want bij het uit stand-by komen van mijn laptop gaat alles fout. Mijn computer produceert een piepend geluid, mijn scherm bestaat uit voornamelijk uit blauwe strepen en alles is vastgelopen. Veel anders zit er niet op dan de computer uit de duwen.

Ik laat mijn computer even afkoelen en bij het heropstarten wordt duidelijk wat de crash tot gevolg heeft. Op mijn beeldscherm kan ik 8 keer hetzelfde beeld zien. Dit is echter niet het beeld van windows 7 die opstart, maar het is de systeemherstelfunctie. Dit had ik nog nooit eerder gezien en begon dus wel een beetje ongerust te worden. Ik laat een herstel uitvoeren, maar Windows laat mij weten dat de fout(en) niet hersteld kunnen worden. Ik probeer nog enkele keren opnieuw mijn laptop op te starten maar dit zonder resultaat. Ik vermoed dat de warmte dan eindelijk mijn laptop te veel is geworden. Ik doe mijn laptop open maar zie toch niet direct iets wat niet hoort te zijn.

Ik begin nu wel een beetje ambetant te worden, want al mijn gegevens van school staan op mijn laptop. Ook mijn innoverend project dat nu eindelijk klaar was, is niet meer direct te bemachtigen. Aangezien ik mijn laptop echt wel nodig heb voor mijn schoolwerk, zit er niet veel anders op dan hem hier te laten herstellen. We zijn namelijk nog maar halfweg in ons verblijf in Suriname waardoor een laptop toch wel een gemis zal zijn.

Veel plaatsen om een laptop te herstellen heb ik hier nog niet gezien in Suriname, maar ik vermoed dat in de Mall de meeste kans is op een servicewinkel voor laptops. Ik laad alles van mijn laptop in mijn rugzak en neem de fiets richting de Mall. Daar aangekomen ga ik naar de enigste elektronicawinkel die ik weet zijn. Daar kunnen ze mij echter niet helpen. Zij verkopen enkel elektronica. De verkopers wijzen me echter wel door naar de cybershop aan de buitenzijde van de Mall. Ik besluit daar mijn kans te wagen. Onderweg stop ik nog even in een softwareshop maar daar kunnen ze met niets helpen. Na wat verder zoeken vind ik eindelijk de winkel die bedoelt werd door de verkopers. In de winkel word ik direct aangesproken door een medewerker. Hij bevestigt dat ze laptops kunnen herstellen en dit zorgt toch wel voor een kleine opluchting.

De man start mijn laptop op en ziet wat hetzelfde als ik had te zien gekregen thuis. Hij fronst even de wenkbrauwen en neemt de laptop mee naar een losstaande monitor. Als hij mijn laptop hierop heeft aangesloten, krijgen we eindelijk een normaal beeld. Het is dus duidelijk dat de grafische kaart het zwaar te verduren gehad heeft. De systeemherstelfunctie wordt nog eens uitgevoerd maar opnieuw resultaat. De man geeft aan dat ik mijn laptop het best hier hou zodat ze er wat testen op kunnen uitvoeren. In mijn ogen is dit ook de enigste oplossing. Na het invullen van enkele documenten, vertrek ik uit de winkel zonder laptop.

Onderweg stop ik bij een Chinese winkel waar je DVD’s en CD’s kan kopen. Ik moet toch iets hebben om thuis te doen in afwachten van het herstellen van mijn laptop dat ik hier maar wat aankopen zal doen. Sophia en Joris waren hier al eens geweest en hadden toen enkel series gekocht. In de winkel vind je namelijk alle bekende series en films. Deze zijn echter niet in de verpakking zoals bij ons. Het is duidelijk dat naast de eigenaars van de winkel, ook de DVD’s van China komen.

Als je 1 DVD koopt in deze winkel, vind je daarop een 20-tal films. De kwaliteit is heel wat minder maar je hebt voor 10SRD (2,5EUR) wel heel wat films. Volledige series worden ook op 1 disc verkocht. Volledige seizoenen van Lost, Prison Break, CSI, ... kan je hier kopen voor 12,5SRD(3EUR) voor deze prijs kan je het in België niet vinden. Ik neem het eerste seizoen van Alias en de film The book of Eli mee naar huis. Ik hoop dat dit voldoende is totdat mijn laptop hersteld is.Thuisgekomen heb ik in niet veel meer zin en zet me dus gewoon voor de tv en kijk naar de eerste afleveringen van Alias, een serie trouwens die tot voor kort onbekend was voor mij maar heel erg goed meevalt. Tot morgen!

... over schoolwerk en terugbezorgen laptop

Dinsdag 13 april 2010 (Dag 45)

Eindelijk eens een dag thuis waarop we gewoon kunnen uitslapen. Van uitslapen komt er natuurlijk niet veel van in huis omdat het buiten slapen in een hangmat tot resultaat heeft dat buurjongetjes en zonlicht de nachtrust verpesten.  Aangezien ik toch vroeg wakker ben, kan ik onmiddelijk de computer van Maite voorzien van een virusscanner.  Zij had dit namelijk nog niet staan en dit is zeker niet aan te raden in Suriname.

Tegen dat de andere huisgenoten wakker zijn, is de computer volledig in orde. Tegen de middag stuurt Maite een sms met de vraagof ik de laptop kan brengen (dit had ik haar beloofd). Niet veel later vertrek ik dan ook richting de Onoribolaan. Daar aangekomen is het duidelijk dat het er vandaag ook een rustige dag is. Iedereen heeft wel iets gepland maar het zijn geen grote ondernemingen. Naast het overhandigen van de de laptop, geef ik ook geld aan Bartel voor de aankoop van een ticket voor het optreden van Ali Campbell (UB40). Sophia wil hier namelijk ook graag met meegaan en vandaag gaan ze om tickets.

Terug thuisgekomen, begin ik aan mijn eigen schoolwerk. Zondag zou ik mijn innoverend project moeten afhebben zodat het mee kan met Wouter naar België. Mijn IP gaat over instructiefilmpjes voor het elektronisch leerplatform Smartschool. Deze was bijna volledig af als ik vertrok naar suriname, maar er zijn nog enkele details die ik graag bijgewerkt zou zien. Ik slaag er in om 1 van de 3 instructiefilmpjes volledig af te werken. Ook aan de andere 2 zal ik morgen niet zoveel werk meer hebben. Tegen de avond kijken we wat tv en gaan dan slapen. Tot morgen!

... over het van de verdrinksdood redden van een Surinamer, Paramaribo en ... zwemmen

Maandag 12 april 2010 (Dag 44)


Vandaag sliep ik iets langer maar toch ben ik bij de eerste die wakker zijn. Ik sprong in mijn zwemshort en wordt rustig wakker. Na het eten hebben we nog tijd om een laatste keer te gaan zwemmen. Iedereen springt er nog eens in. Ook de neef van de buschauffeur zit op een steen aan het water. Hij drinkt voordurend van een Sprite-fles en ziet er niet echt fris uit. Na en tijdje zwemmen en rotsen klauteren, zijn de meesten al terug uit hat water. Enkel Bartel en Elise (zijn vriendin) en ik zitten nog in het water.

Als ik juist via de rotsen terug in het water wil gaan, zien we de neef van de buschauffeur erg rare dingen doen. Het is voor ons ondertussen al duidelijk geworden dat hij ofwel nog zat is van gisterenavond of dat de Sprite-fles helemaal geen Sprite bevat, maar iets veel sterker. We staan er even naar te kijken totdat hij plotseling voorovervalt met zijn hoofd en met zijn hoofd in het water beland. We kijken geschrokken en verwachten dat hij zich terug zal zetten. De jongen blijft echter liggen en een zwakke poging van hemzelf bracht niet veel op. Wij hadden door dat dit niet in orde was en haasten ons onmiddellijk naar de jongen. Bartel gaat via het water en ik spurt over de rotsen naar hem toe.

Bij de jongen aangekomen ligt hij nog altijd met zijn hoofd in het water. Ik neem hem bij de arm en trek hem uit het water. Ik vraag hem onmiddellijk of alles in orde is en hij knikt van ja. Ik raad hem aan om wat meer op de oever te gaan zitten want het zag er niet naar uit dat de tuimeling hem wakker en nuchter had gemaakt. Hij blijft echter zitten. Wij zijn precies meer geschrokken dan hij. We vertrouwen natuurlijk voor geen haar meer en houden hem voordurend in het oog. Na een tijd je gaat hij zelf in het water, na 3 keer te vallen en een natte gsm tot resultaat, en worden we nog ongeruster. We staan paraat om hem opnieuw te redden maar nu kan hij gelukkig voor zichzelf zorgen al was het toch met de nodige moeite. Na zijn plonsje in de rivier gaat hij terug aan land en zijn wij heel wat geruster. Ik was onder de indruk van het voorval en was toch wel een beetje bezorgd om de jongen. Ook al had hij het zelf gezocht door zoveel te drinken en was ook hij het die in onze hut had gestaan, ik had toch wel wat medelijden.

Na het middagmaal werd alles ingeladen in de boten en moesten we een plaatsje zoeken op de 2 boten. Natuurlijk hadden we nog altijd veel bagage en moesten er 6 personen extra mee met de boot. Hier hadden ze natuurlijk geen rekening mee gehouden waardoor Sanne en ik, als smalle pluimgewichtjes, maar plaatsnemen op de bodem van de boot aan de voeten van de anderen. Na een vaart van iets meer dan een half uurtje, kwamen we terug aan in Atjoni. Daar vroeg Lizette of nog zin hadden om te stoppen aan een recreatieoord a la Whitebeach. Voor de meesten was het echter genoeg geweest en de naderde neerslag liet ons besluiten dat we toch beter naar huis konden rijden. Na een rit met een overvolle bus, want er waren 5 personen extra mee, arriveerden we eindelijk terug in iets beschaafdere Paramaribo. We werden opnieuw als laatste afgezet en waren blij dat we thuis waren van toch wel een vermoeiende uitstap. We kropen op tijd in ons bed want we hadden nog wat slaap in te halen. Slaapwel!

... over nog een binnenlands dorp, Surinaamse artiesten en ... zwemmen

Zondag 11 april 2010 (Dag 43)


Vandaag was ik opnieuw erg vroeg wakker. Net zoals gisteren sprong ik in mijn kleren, maar deze keer waren het mijn zwemkleren. Ik had namelijk nog meer dan een uur en ging ervan profiteren om in de nog meer gedaalde rivier te gaan zwemmen. In het begin was ik de enigste die in het water zat, maar niet veel later kwam ook Ilse, die het zelfde idee had, ook in het water. Dit was echt de perfecte manier om wakker te worden. Na iets meer dan een uur konden we dan gaan eten.

Na het eten kregen we opnieuw tijd om ons te verfrissen en wat te ontspannen. We kregen tijd totdat we opnieuw konden eten. Veel anders dan zwemmen kon je niet doen op het eiland, dus daar kon je dan ook iedereen vinden. In de voormiddag arriveerde ook Jonathan, Chris en zijn vriendin. Zij kwamen achter voor de laatste avond toch nog mee te maken.

Na het eten sprongen we opnieuw in de boot en vaarden nu een stukje verder dan gisteren. Daar was een veel groter dorp. Hier hadden de meisjes van de Hoogestraat ook stage gedaan enkele weken geleden. De mensen en kinderen waren opnieuw erg nieuwsgierig en vriendelijk. De kinderen vonden het schitterend om zichzelf te zien op een foto of op een filmpje. Een filmcamera snapten ze toch niet volledig. Ze gingen voor de camera doodstil staan alsof er een foto werd getrokken van hen. Als ik dan de beelden toonde, vonden de kinderen dit echt hilarisch om zichzelf te zien maar vooral te horen. We wandelden door het hele dorp en kwamen uiteindelijk bij een tweede kleiner dorp. Daar kochten veel studentes typische Surinaamse kledij. Na deze tussenstop sprongen we opnieuw in de boot en vaarden een klein beetje verder. Daar was een stroomversnelling waar we in het water konden gaan. Na wat zwemmen en vissen (door de Surinaamse man en de oudere man die met ons mee waren), keerden we terug naar ons eiland. Onderweg naar huis begon het erg donker te worden. Dit gaf je echt wel een gevoel van rust dat je bij ons in België echt nergens meer kan tegenkomen.

Thuisgekomen krijgen we onmiddellijk de geur van barbecue in onze neus. Lizette was al volop aan het koken. Aangekomen op het eiland moeten we wel nog even wachten totdat het eten klaar is. Ik krijg van Lizette de opdracht om ballonnen op te blazen voor het feest van deze avond. Gelukkig krijg ik uiteindelijk een beetje hulp van enkele andere studenten. Na het ophangen van de ballonnen aan de bar, is ook het eten klaar. Na het eten moeten we onmiddellijk onze stoel en drank meenemen naar de bar, want daar zal een lokale band wat muziek komen maken. Het is echter nog wel een tijdje wachten op de band, maar ondertussen zitten we wel met de hele groep te genieten van een drankje.

Uiteindelijk arriveren de muzikanten op het eiland en niet veel later beginnen ze met traditionele muziek te spelen begeleid natuurlijk met de bijpassende zang. Zoals alle traditionele muziek, is deze muziek ook erg aanstekelijk om te dansen. De dames van op het eiland beginnen te dansen en trekken de vrouwelijk studenten er ook bij. Zij gaan wel eerst hun traditioneel kledij aandoen om toch een beetje in de sfeer te blijven. Als Sophia, Maïté en Veronique naar onze hut gaan om hun kledij, zien ze daar opeens een vreemde man, de neef van de buschauffeur, staan. Hij zegt dat hij gewoon door onze hut liep, maar het is duidelijk dat er toch meer achter zit. Lizette wordt aangesproken en de zij spreekt de man aan. Ook de politie wordt gebeld, maar deze kunnen niet afkomen omdat de bootsman ziek is.

Even geschrokken laten we het toch niet aan ons hart komen en genieten van een drankje en de muziek. Tegen 12 uur valt zoals iedere nacht de elektriciteit uit. De elektriciteit wordt namelijk opgewekt door een machine en ze hebben niet overdreven veel brandstof. Daarom wordt deze enkel ingeschakeld van 6 tot 12 ’s avonds. Dit zorgt ervoor dat het dus pikdonker is op het eiland. De enkele olielampjes die er zijn geven nu ook niet overdreven veel licht. We blijven nog ven wakker maar kruipen uiteindelijk toch in ons bed. Slaapwel!

... over binnenlandse dorpen, zwemmen en chillen

Zaterdag 10 april 2010 (Dag 42)


Vandaag moeten we opstaan om half 9. Ik ben echter al vroeger wakker door het vele lawaai dat Lizette en haar crew maakt tijdens het klaarmaken van het eten. De eethut is namelijk juist achter onze hut dus alles komt goed bij ons binnen. Ik blijf nog even liggen en sta na een tijdje toch op. Ik spring in mijn kleren en ga naar het water. Daar zet ik me neer op een steen die gisteren nog volledig onder water stond maar nu volledig boven water lag. Na ongeveer een uurtje aan het water gezeten te hebben, begon ik toch wel honger te krijgen en ging ik kijken hoe het zat met het eten. Ondertussen was iedereen wakker en kon er onmiddellijk gegeten worden. We mochten van Lizette echter maar gaan eten als iedereen aan tafel was. Voor de Nederlanders was het nog erg vroeg waardoor we wel een tijdje op hen moesten wachten.

Na het ontbijt hadden we tijd om te wassen onder de douches. Je kan echter gewoon in de rivier gaan zwemmen want het water van de douches wordt iedere morgen in grote tanks gepompt. Je douchet je dus met water van de rivier. Niet iedereen had dit door...

Na het wassen en even ontspannen, worden we allemaal verwacht in de eethut. Daar is ondertussen nog iemand nieuw te zien. Doris, onze Surinaamse gids is gearriveerd. Hij woont in Jaw Jaw (het dorp aan de overzijde van de rivier) en weet dus als geen ander hoe het leven hier in zijn werk gaat. Na een kleine inleiding in gebrekkig maar echt grappig Nederlands, komt hij persoonlijk kennis maken met iedereen van onze groep. Na deze kennismaking gaan we richting de aanlegplaats van de boten, krijgen we een zwemvest in onze handen gestoken en nemen plaats op een van de banken. We varen met de 2 boten een heel klein eindje stroomopwaarts naar een naburig Marrondorp. Een dame van het dorp staat samen met haar kinderen af te wassen in de rivier totdat wij met de boot richting de oever varen. We gaan aan land tussen de potten en de pannen.

Op land is het veel een bijzonder beeld. Er liggen boomstammen die uitgehold zijn en later als boot zullen fungeren. Doris had ons echter al van in het begin duidelijk gemaakt dat we geen foto’s mochten trekken zonder toestemming van de mensen. Zij hebben namelijk een beeld van de blanken dat deze foto’s enkel gebruikt worden om geld te verdienen. Als iedereen aan land is, geeft Doris uitleg over het dorp. Na een klein beetje stappen komen we bij een groep mensen die bezig zijn aan het afwerken van een boot. Het vervaardigen van boten is een van de broodwinsten van het dorp. Er gaat echter een heel proces aan vooraf. Om een boot te maken gaan ze naar het bos en zoeken daar grote, rechte bomen. Deze halen ze naar beneden en worden naar het dorp gebracht. Daar beginnen ze de stam uit te hollen. Als de stam volledig uitgehold is, wordt de stam gevuld met allerlei droge bladeren en takjes. Als de stam is opgevuld, wordt de inhoud in brand gestoken. Dit is om de stam uit elkaar te trekken. Om de stam breed te houden, wordt er na het Branden houten balkjes tussen gestoken. Net branden wordt de stam nog wat afgewerkt en begint de echte samenstelling van de boot. Van andere boomstammen worden planken vervaardigd. Deze worden dan gebruikt om de boot vorm te geven. De uitgeholde boomstam wordt gebruikt voor de bodem en hierop wordt alles gebouwd.

De boot waaraan nu gewerkt wordt, is bijna af. De dorpsbewoners laten ons toe om foto’s te nemen als ze wat geld krijgen voor enkele djogo’s. Reynier vraagt aan mij of ik wil rondgaan bij de groep om wat geld te verzamelen. Na het trekken van wat foto’s, stappen we verder naar het dorp. We passeren een poort die bestaat uit 2 delen. De mannen moeten door de rechter zijde en de vrouwen door de linker zijde. Vrouwen die ongesteld zijn, mogen niet door de poort en moeten rondlopen. De poort is aanwezig om het dorp te beschermen tegen boze geesten. In het dorp zien we vele kleine hutjes staan. Het is er wel erg rustig want vele inwoners zijn naar de stad omdat het vakantie is.

Het dochtertje van de eigenaars van ons eiland was bij ons vertrek ook in de boot gesprongen. Zij ging met ons mee en liet haar vader achter bij zijn boot. Iedereen was zot van het kind en werd voordurend gedragen door een van de studenten. Onderweg naar het volgende dorp nam ik haar ook even in mijn nek. Het volgende dorp (Jaw Jaw) was gelijkaardig als ons vorige dorp. Het was wel iets groter en zij hadden minder schrik van de blanke toeristen. De kinderen komen spontaan naar jou en zingen liedjes. Zij zijn niet op het geld uit dat ze kunnen verdienen door de foto’s. Hier had ik dan ook een veel aangenamer gevoel bij. De mensen lieten je veel meer toe in hun dorp. Na een wandeling door het dorp, namen we de boot naar de andere zijde van de rivier waar ons eiland was. Daar aangekomen sprongen we onmiddellijk in de rivier om af te koelen. We hadden het namelijk erg warm van het wandelen en de brandende zon. ’s Avonds aten we weer een uitgebreide maaltijd waarna we nog wat genoten van een drankje en een sterrenhemel voordat we gingen slapen. Tot morgen!

... over nog eens hobbelige wegen, bootje varen, ons privé-eiland en zwemmen in de rivier

Vrijdag 09 april 2010 (Dag 41)


Vandaag is het weer opstaan om kwart voor 6. Lizette komt ons namelijk ophalen om half 7. Tegen dat iedereen gewassen is en de laatste bagage heeft ingeladen, is het tijd en gaan we buiten staan wachten. Ook Christel en Ivan gaan mee en moeten normaal bij ons thuis opstappen. Zij zijn er echter nog niet als de bus toekomt. Na een telefoontje spreken we af op een andere plaats om hen op te pikken.

We rijden richting Atjoni met 2 bussen vol met Belgen, 4 Nederlanders en 2 Surinamers . Onderweg stoppen we zoals alle uitstappen bij de baxietfabriek om daar te genieten van een laat ontbijt. Ondertussen is het namelijk al na 9 uur en begint de honger toch wel op te komen. Na het ontbijt begint een heel lange rit. Het eerste deel van onze reis gaat erg goed vooruit omdat hier de weg al geasfalteerd is. De weg die nog niet volledig af was toen we naar Brownsberg gingen, is nu volledig af en hierdoor ligt onze snelheid een pak hoger. In het dorpje Brownsberg stoppen we nog even aan een winkel en kopen we een haas. Deze zullen we een van de komende dagen wel verwerkt zien in ons eten. De andere bus is iets minder luxueus dan de onze en is ook wel wat trager. Zij arriveren niet veel later ook. We eten nog snel een stuk cake en drinken wat water en springen vervolgens terug in de bus.

De weg die nu volgt is nog niet geasfalteerd waardoor het nu iets ruiger is om te rijden. Langs de rand van de weg zie je enkel oerwoud en kleine dorpjes met hutten. Het is wel een unieke ervaring om naar buiten te kijken en je volledig omringd te zien door natuur. Onderweg stoppen we ook nog even aan de Krijtrots. Dit stuk rots is anders dan de rest van het gesteente en heeft inderdaad iets weg van krijt. Veel tijd verdoen we hier echter niet want we hebben nog een lange rit voor de boeg.

Na ongeveer 4 uur rijden komen we tegen de middag aan in Atjoni, het laatste dorpje dat op deze weg ligt. De weg stopt hier namelijk omdat de Surinamerivier ertussen komt. Het dorpje bestaat uit een grote zandvlakte die loopt tot aan het water met daarrond enkele winkels, huizen en een tankstation. Dit tankstation was vroeger van Texaco en zag er uit zoals de tankstations van bij ons. Tegenwoordig wordt het tankstation niet meer gebruikt voor wat het gebouwd was. In het bijhorende gebouwtje heeft een Chinees een winkeltje ingericht en onder dak waar vroeger de pompen stonden, waren nu banken en tafels geplaatst. De pompen vindt je wel nog terug in het dorp. Een gebouwtje ernaast heeft openstaande deuren en daar zien we de 2 pompen staan. Het is dus duidelijk dat het gebouwtje ’s nachts wordt afgesloten. Lizette had opnieuw een volledige maaltijd voorzien en deze nuttigden we onder het dak van het voormalige Texaco tankstation.

Na het eten gingen we via de zandvlakte naar de oever van de rivier. Daar vonden we een 30-tal boten terug die allemaal klaar waren om mensen over de rivier naar een naburig dorp te brengen. Voor onze volledige groep waren er 2 boten voorzien. In deze boten werd alle bagage en eten ingeladen. De overige plaats was voor ons. In de brandende zon namen we met 2 ,voorzien van een zwemvest, naast elkaar plaats op een van de banken. Na wat duwen en trekken, geraakten we los van tussen de andere boten, en vertrokken de boten stroomopwaarts.

Na iets meer dan een half uur varen over de erg rustige Surinamerivier, kwamen we aan een eilandje. Dit eilandje, Isadou genaamd, zou onze woonplaats zijn voor de komende 4 dagen. Het eiland was ontworpen voor toeristen. Het volledige eiland bestond uit houten hutten. Na het uitladen van de boten, werden de hutten verdeeld onder de groep. Alle koppels kregen een eigen hutje en de anderen die alleen waren, kregen een hut per 4. Aangezien ik de enigste Belgische jongen was die alleen was, had ik niet veel keuze dan met 3 meisje in een hut te slapen. Iedereen had een 2 persoonsbed ter zijne beschikking. Dit was iets volledig anders dan de mijn hangmat thuis. Ik ging van de komende 3 nachten genieten!

Na het installeren van de hutten, springt bijna iedereen in het water. Het is namelijk verschrikkelijk warm vandaag, waardoor een frisse rivier echt wel deugd kan doen. Het eiland heeft een stroomversnelling naast zich wat het nog leuker maakt om in het water te zijn. In het begin is het wel even wennen en uitkijken zodat je niet meegesleurd wordt door het sterk stromende water. Ondertussen is Lizette opnieuw begonnen met koken. 2 uur later kunnen we dan ook eten. Na het eten zitten we nog rustig buiten en genieten van de “on”natuurlijke stilte rond ons heen. Hier hoort natuurlijk de gebruikelijk Borgoe en djogo bij. We gaan wel niet te laat slapen want morgen hebben we weer een erg drukke dag. Slaapwel!

... over gekostumeerde wandeltochten en spaghetti

Donderdag 08 april 2010 (Dag 40)


Vandaag hebben we niets gepland. Vandaag is het voornamelijk rusten van de uitstap van gisteren en zorgen dat we terug paraat zijn voor de uitstap van morgen naar het binnenland. Joris en Eliane vertrekken tegen de middag naar het centrum om wat te gaan toeristen. Sophia en ik eten nog iets thuis en springen vervolgens op onze fiets richting Mall. Sophia had namelijk weer eens nood aan wat shoppen en zo doen we toch nog eens iets op een dag. Ik had ook gekeken waar de wandelvierdaagse vandaag zou passeren. Deze dag was goed uitgekozen want ze zouden passeren langs de Mall.

Na wat winkels te hebben aangedaan, besluiten we een smoothie te drinken. We hadden hier veel van gehoord dus moesten we dit uittesten. We nemen beiden een verschillende smoothie en ze vallen beiden erg goed mee. Niet veel later komen we Maïté tegen. Ook zij neemt een smoothie en nodigt ons uit om ’s avonds spaghetti te komen eten bij hen thuis. Wij beloven om drank te voorzien.

Maïté en Sophia gaan nog even langs de winkels terwijl ik een cyber aandoe voor een uurtje surfen. Dit uurtje valt erg tegen want alles wat ik wil uploaden mislukt. Na de zoveelste mislukking zit ook mijn uur internet er bijna op. Bij het buitenkomen loop ik bijna tegen Sophia. Zij had al verscheidene keren proberen bellen maar dit zonder resultaat. Samen stappen we naar de buitenzijde van de Mall. Van daar horen we namelijk muziek opklinken en dit betekent dat de wandelvierdaagse aan het passeren is. We installeren ons op de stoep van de straat en bekijken de groepen die voorbijgaan.

Alle groepen zijn heel fleurig uitgerust en de meesten zijn ook begeleid met muziek en de nodige dans. Het is echt de moeite om naar te kijken. Ook de politieke partijen tonen het beste van zichzelf in het kader van de naderende verkiezingen van 25 mei. We kijken onze ogen uit naar al die bewegende lichamen en verschillende muziekbands. Na iets meer dan een uur zijn alle groepen gepasseerd en is het bijna 7 uur geworden. We worden pas tegen half 8 bij Maïté en co verwacht. Daarom lopen we nog even rond in de Mall en komen we eindelijk postkaarten tegen. We kopen beiden de benodigde postkaarten en kopen aan de kassa ook direct voldoende postzegels. Als we ze nu nog op tijd verstuurd krijgen, zullen ze thuis ook gelukkig zijn.

Na deze aankoop, nemen we opnieuw onze fiets en rijden richting de Onoribolaan. Onderweg stoppen we nog even bij een plaatselijke Chinees om de beloofde drank aan te kopen. Aangekomen ten huize Maïté en co, is het nog erg stil. Enkel Maïté is voorlopig thuis maar het duurt niet lang totdat de andere huisgenoten ook arriveren. Samen wordt de spaghetti gemaakt en niet veel later genieten we van een eerlijke volledig zelfgemaakte spaghetti. Na het eten blijven we wel niet lang meer. Morgen vertrekken we namelijk voor een 4-daagse trip naar het binnenland en daarvoor moeten we wel onze tas nog klaarmaken. Tot morgen!

... over terug naar Paramaribo en pakketjes van thuis

Woensdag 07 april 2010 (Dag 39)


Slapen in een hangmat met zoveel naast elkaar is toch niet zo eenvoudig. Thuis slaap ik veel beter in de mijn strak opgespannen hangmat. Tegen 9 uur word ik wakker en is het juist tijd om te eten. Sonny had al gezorgd voor een ontbijt met choco, ei en worstjes. Na het eten gaan we nog wat zwemmen en ruimen we zachtjes aan onze hangmatten en andere bagage op. Tegen 11 uur laden we de boot in en vertrekken we opnieuw naar huis. Nu is het een vaart zonder veel water in de boot. We varen namelijk met de golven mee.

Toegekomen met de boot in Albina, kunnen we onmiddellijk alle bagage overladen in de bus. Niet veel later hervatten we onze weg naar huis. Aangekomen in Paramaribo is het verschrikkelijk druk. Alle wegen zitten overvol met auto’s. Vandaag is het namelijk de start van de wandelvierdaagse. Dit is een optocht van allerlei verenigingen dat je kan vergelijken met het carnaval van bij ons. Deze tochten gaan door op enkele grote straten in Paramaribo waardoor het volledige verkeer vast zit. Voor ons duurt het ook meer dan een half uur om aan het huis te geraken van Bartel. Normaal zou dit minder dan 10 minuten innemen. Aangekomen bij Bartel hebben we natuurlijk nog altijd een probleem om thuis te geraken. De taxi’s van in de buurt zien het niet zitten om door de drukte naar daar te komen. Gelukkig kunnen we ons vaste taxi RA bellen en zij zien geen enkel probleem. We hebben 3 taxi’s nodig om iedereen terug thuis te krijgen.

Thuisgekomen pak ik bijna direct mijn fiets. Ik had namelijk vandaag Wouter aan de lijn gehad. Hij was hier ook zondag gearriveerd en had nog altijd een pakketje van thuis voor me bij. Het is even zoeken naar de woonplaats en het feit dat hij in een eenrichtingsstraat woont, maakte het er niet gemakkelijker op. Na wat zoeken vond ik eindelijk het witte hek naast de houthandel. Wouter was hier samen met zijn vriend Philip. Zij verblijven in een kleine woning bij het gezin waar hij vorig jaar had verbleven.

Ik krijg van Wouter een diepvrieszakje dat ik herken van bij ons thuis. Hierin vind ik naast de gevraagde 500EUR, ook een heel leuk pakketje met paaseieren. Ook een fototoestel, muggenzalf, een briefje van de oma en enkele strips van Boerke maken het pakketje compleet. We babbelen nog wat bij over Suriname en vervolgens rij ik naar huis want ik kijk uit naar een douche en vervolgens een goede nachtrust. Slaapwel!

... over hobbelige wegen, klein maar amusante zoo en eierenleggende schildpadden en slapen in hangmatten

Dinsdag 06 april 2010 (Dag 38)
Vandaag is het weer vroeg opstaan. We worden in de Onoribolaan verwacht om te vertrekken richting Galibi. Daar gaan we namelijk naar de eierenleggende schildpadden te gaan kijken. Aangekomen bij Bartel, is het daar al een drukke bedoeling. Iedereen die meegaat, is daar ondertussen al aangekomen. Niet veel later arriveert het busje en stappen we gepakt en gezakt in.

Het is meer dan 4 uur rijden naar Albina. Onderweg maken we een stop voor Tine die zich een beetje slecht voelt. Dit is ook logisch want we hebben ontbeten in de bus terwijl we over een weg reden waar iedere meter zeker 5 putten lagen. De was de volledige rit echt verschrikkelijk. Sonny, de organisator van de tour, vertelde dat het van in de burgeroorlog was door de bommen en granaten. Wij hadden toch eerder de indruk dat er toch nog een andere reden moest zijn zoals het feit dat de weg erg oud is en niet onderhouden is. Gelukkig is er wel beterschap op komst. Onderweg komen we vele Chinese arbeiders tegen die bezig zijn langs de kant van de weg. Dit allemaal in het kader van de heraanleg van de weg. De volledige heraanlag zou af moeten zijn binnen meer dan 40 jaar. Echt een langetermijnplan dus.

Volledig geklutst komen we eindelijk aan in Albina. Dit is een voormalig erg bloeiende stad die tegenwoordig erg vervallen is. Vroeger kwamen hier erg veel toeristen voor het feit dat je aan de Marowijne rivier zit en dat de andere kant van de rivier Frans Guyana te vinden is. Van de Surinaamse kant lijkt het daar veel properder en moderner. Aan de oever vindt je tientallen bootjes die naar de andere kant van de rivier varen richting Europa. Ook voor ons moet hier een bootje liggen. Deze gaat ons echter niet naar Frans Guyana brengen, maar vaart verder naar de monding waar Galibi te vinden is. Dit dorpje is namelijk niet bereikbaar via de weg dus het enige echte alternatief is een boottocht van 1,5 uur.

Het is ondertussen erg beginnen regenen en er zijn problemen met de boot. Dit alles zorgt ervoor dat we een hele tijd moeten wachten. Na een tijdje is dan toch alles geregeld geraakt en arriveert er een boot die ons en onze bagage zal meenemen. Iedereen doet zijn regenjas of juist gekochte poncho aan en doet hier vervolgens een reddingsvest over aan. Ook al kunnen wij heel wat beter zwemmen dan de Surinamers, zij doen geen vest aan.

Nadat alles is ingeladen en omwikkeld is met plastieken zeilen, vertrekken we tegen grote snelheid richting Galibi. Naar mate we dichter bij de monding komen, spet het water steeds hoger en hoger over de boot. Dit heeft tot resultaat dat enkel de eerste rij (waar ik en Bartel zitten) niet nat wordt. De anderen arriveren 1,5uur later in Galibi met doornatte kleren (en dit ondanks de poncho’s).

Galibi is een dorpje zonder straten en met willekeurig geplaatste hutjes en huizen. Sonny heeft voor ons een grote hut geregeld waar we deze nacht allemaal zullen doorbrengen in een hangmat. Na het ophangen van de hangmatten, neemt Sonny ons mee naar de plaatselijke zoo. Veel verwachten we er echter niet van want in zo een klein dorp kan de zo toch niet ontzettend groot zijn. Onderweg stoppen we ook nog even aan de souvenirshop waar enkele studenten enkele kleinigheden kopen. Na even verder stappen in de ondertussen snikhete zon, komen we aan de zoo. Dit is eigenlijk een houten hutje met daar rond enkele kooien. Veel dieren zijn hier niet en de meest van hen lopen ook nog eens vrij rond. In het begin waren we erg lacherig over de zo maar na een tijdje beginnen we erg enthousiast te worden. Een van de aanwezige medewerkers leidt ons rond en al snel hebben we allerlei aapjes op onze schouders en hoofd zitten. Deze beestjes zijn natuurlijk de moeite waard en iedereen wil zo wel een beestje op zijn arm. We kijken ook even naar de andere dieren zoals de boa, vogelspin, brulaap (Hij is nieuw in de zoo. Hij had geprobeerd om over te zwemmen naar Frans Guyana maar een boot kwam de vermoeide aap tegen en redde het dier van de verdrinkingsdood.), kaaimannen, ... Na meer dan een uur vertrekken we uit de zoo met de 12 dieren.

Sonny begint vervolgens aan het eten terwijl wij in het water verfrissing zoeken. Niet veel later eten we een heerlijke en deugddoende maaltijd met kippenboutjes en natuurlijk rijst. Iedereen had grote honger. Het was namelijk geleden van deze morgen dat we nog echt gegeten hadden. Na het eten is het nog wat wachten op het vertrek richting de stranden waar de schildpadden hun eieren leggen. We spelen enkele spelletjes Junglespeed en krijgen een verse kokosnoot open waar iedereen toch wel eens van wil proeven. Tegen een uur of 8 kunnen we dan eindelijk vertrekken. Uitgerust met regenjas en zaklamp springen we opnieuw in de boot. Het water is nu wel heel wat wilder wat er voor zorgt dat tijden onze vaart nog meer water binnenkomt in onze boot.

Na een half uurtje varen komen we nog enkele boten tegen die volledig zonder licht varen en ook toeristen meevoeren. Dan begint de zoektocht naar een stukje strand waar nog geen andere groep aanwezig is. We varen altijd maar verder naar de monding totdat de boot naar het strand begint te varen. Als we uitstappen worden we opgewacht door 2 mannen met shotguns. Zij zijn de strandwacht en zien er op toe dat er geen mensen op het strand komen die uit zijn op de eitjes van de schildpadden. Schildpaddeneieren zijn namelijk een delicatesse al zou ik het niet willen eten.

We starten te wandelen op het strand in de hoop een schildpad tegen te komen. Dit duurt echter niet zo lang. We zijn allemaal wel onder de indruk van de grootte van de dieren. De schildpadden komen ’s nachts naar het strand om zo een 1000 eieren elk te leggen in het zand. Van deze 1000 eieren komt er later misschien 1 groet schildpad. De andere eieren worden ofwel gestolen, opgegeten door dieren of de kleine schildpadjes overleven de eerste dagen niet in het wilde water.

We vinden niet direct een dier dat eieren aan het leggen. Alle dieren komen nog maar juist aan of vertrekken terug naar het water. We zien wel een schildpad die juist klaar is met eieren leggen en haar put aan het dichten is. Het dichtdoen van de put duurt meer dan een half uur. Dit is natuurlijk wel logisch als je weet dat de schildpad dit allemaal doet met zijn schubben. Na een tijdje wandelen, zegt de gids om even plaats te nemen op het strand met gedoofde lichten. Hij heeft namelijk een schildpad gevonden die bezig is met het graven van haar put. Na een half uur kunnen we dan eindelijk gaan kijken naar het eieren leggen. Tijdens dit proces kan je perfect het dier aanraken. Schildpadden zijn tijdens het leggen in een trance waar ze niet uit kunnen hoeveel ze ook gestoord worden. We moeten wel nog altijd opletten met de zaklampen. Als je met en zaklamp in de ogen zou schijnen van een schildpad, dan kan het beest blind worden. Nadat we heel wat eieren zien vallen, vertrekken we terug naar de boot. Onderweg komen we nog heel wat schildpadden tegen die onderweg zijn naar de legplaats. Veel aandacht schenken we op het einde niet meer aan hen want je ziet de dieren voordurend.

Aangekomen aan de boten, springen we opnieuw erin en varen terug naar Galibi. Daar aangekomen trekken we droge kleren aan en drinken we samen met wat muziek nog een glaasje Borgoe-cola. De meesten gaan echter op tijd gaan slapen want het is een erg vermoeiende dag geweest. Tot morgen!

... politiekantoren op Pasen, bloemen voor Eliane en KaHo-bezoek

Zondag 04 april 2010 (Dag 36)


Vandaag is het Pasen en sta ik op tijd op want ik wordt tegen 11 uur verwacht bij de politiepost Uitvlucht. Daar was de aangifte gebeurd van mijn gestolen fiets. Gisteren had ik telefonische contact gehad met agent October. Ik had jammer genoeg moeten melden dat er Lie niet haar naam wou doorgeven voor in het proces verbaal. Vandaag zouden we dan zonder naam het PV afwerken. Aangekomen bij de politiepost, zou je niet zeggen dat het Pasen is. De wachtzaal zat volledig vol en zelfs buiten stonden er mensen te wachten. Desondanks mocht ik als enige blanke direct binnen. Agent October had me zien toekomen en gaf me een teken om voor te steken. Natuurlijk keken de andere wachtenden wel even toen ik passeerde.

Ik werd onmiddellijk een klein kantoortje binnengebracht. Hier was ook een jongeman aanwezig die door een aanwezige agent verbaal hard werd aangepakt. Hij dreigde zelfs met het slaan met een stok maar hield het gelukkig enkel bij de dreiging. Niet veel na mijn binnenkomst werd hij meegenomen naar een achterkamertje waardoor het in het kantoortje terug een beetje rustig werd. Agent October had in de voorbije week de tijd genomen om het voorlopig PV al uit te typen. Hij paste deze aan met het feit dat Lie niet vermeldt wenste te worden en drukte een eerste exemplaar af. Hij riep een andere agent die niets aan het doen was (Zo stonden er verrassend veel als je zag hoeveel mensen er buiten aan het wachten waren.) om dit document te gaan afhalen aan de printer. Het document werd mij voorgelegd ter nazichte. Ook mijn Belgisch adres was vermeld. Agent October wist echter niet dat enkel Oostvaart 13 niet voldoende was om naar een adres te verwijzen. Hij was verwonderd dat het mogelijk was dat er meerdere Oostvaarten in België aanwezig zijn.

Na het aanpassen van enkele foutieve details, stuurde agent October een collega naar de printer voor het afhalen van 5 exemplaren van de verbeterde PV. Toen ze mij onder de neus werden geschoven, zag ik nog altijd schrijffouten staan maar ik ging hier niet verder op in. Ik teken de 5 documenten die bestemd zijn voor 5 verschillende overheidsinstellingen. Na de handtekeningen is alles in orde en kan ik terug naar huis fietsen.

Thuisgekomen zijn ondertussen mijn huisgenoten ook wakker geworden. Joris is al vroeg uit de veren want vandaag komt zijn vriendin toe. Naarmate haar aankomst dichterbij komt, wordt hij beetje bij beetje meer zenuwachtig. Samen met hem neem ik opnieuw de fiets en rijden we richting een verkooppunt van bloemen. Joris wil Eliane op de juiste manier welkom heten. Na 5 minuten fietsen komen we een standje tegen langs de kant van de weg. Joris maakt een keuze en vertrekt opgelucht naar huis. Eliane mag nu afkomen.

In de namiddag landt dan eindelijk Eliane. Zij heeft samen het vliegtuig genomen met mevr. Van Cauteren en haar man. Na iets meer dan een uurtje stopt er een taxi aan onze woning met daarin 3 ontzettend bleke mensen. Het is wel even verschieten hoe wit wij moeten geweest zijn toen we hier toekwamen. Christel en Ivan (mevr. Van Cauteren en haar man) rijden verder met de taxi naar hun woonplaats. Ons huisje heeft dus vanaf vandaag een 4de bewoner. Omdat er maar 2 dubbele bedden aanwezig zijn waarin enerzijds Joris en ik slapen en anderzijds Sophia slaapt, en de 2 losse matrassen verschrikkelijk stinken, sta ik mijn plaats in bed af aan Eliane. Ik zal de komende 2 weken buiten in de hangmat slapen. Voor het muskietenprobleem is er een net aanwezig dat ik over mij zal leggen.

Sophia en ik vertrekken niet veel later na de aankomst van Eliane richting mall. Sophia heeft nood aan enkele shorts en ze hoopt deze daar te vinden. Aangekomen aan de mall is deze natuurlijk gesloten door Pasen. We rijden dan maar verder richting de waterkant. Daar willen we nog eens proberen om geld af te halen maar zonder resultaat. Aan de waterkant willen we ons installeren om iets te drinken als we daar enkele bekenden tegenkomen. Barthel en vriendin (Elise) en ook Tine en vriend (Yves) zitten er iets te drinken. We gaan bij hen zitten en maken kennis met hen. We verwittigen Joris dat hij ook naar daar kan komen. Een na een komen er Belgische studenten bijzitten en bijna allemaal hebben ze hun vriend(in) bij.

Na een avondmaal willen we verhuizen naar ’t vat. We laten weten aan Christel dat ze ons daar mag verwachten. Zij zijn echter al vertrokken richting hun verblijfplaats. We laten de andere studenten alvast doorgaan naar ’t vat maar wij gaan nog een tussenstop maken bij onze leerkracht. Na veel rondrijden vinden we uiteindelijk hun guesthouse. Daar vinden we 2 bleke en vermoeide mensen terug. We gaan bij hen op het terras zitten en vertellen over ons verblijf in Suriname. Na een uurtje is het duidelijk dat de nieuwe gasten in hun bed willen kruipen. Joris en Eliane nemen een taxirichting huis en Sophia en ik rijden nog even naar ’t vat. Daar vinden we alle studenten terug. Na nog wat bijbabbelen, vertrekt bijna iedereen gelijktijdig naar huis. Ook Sophia en ik nemen ons fiets en rijden huiswaarts. Thuisgekomen kruipen we in ons bed en vallen als een blok in slaap. Slaapwel!