...over een biepende sanner, een overledene in het vliegtuig en een nieuw land

Zondag 28 februari 2010 (Dag 1)

Onze dag startte erg vroeg. Nadat ik eindelijk in slaap gevallen was tegen 12 uur, ging de wekker al af om 3u30. Na een laatste warme douche en een kleine kom cornflakes werd de rit met de auto ingezet. Na een iets meer dan 2 uur durende rit kwamen we aan in Schiphol. Na een fikse wandeling van de parking naar de vertrekhal, kwamen we Joris en Sophia tegen samen met hun familie.

We besloten om eerst onze bagage af te geven. Dit moest minstens 2 uur voor vertrek dus veel tijd was er niet meer over. Na enkele veranderingen van desk werden onze valiezen gewogen en via een transportband de luchthaven ingestuurd. Het was nu 6u45 en nog 2 uur voor het vertrek. Tijd voor een drankje om wakker te worden.  De 3 families en onszelf begonnen een zoektocht naar vrije plaatsjes en deze  vonden we dan ook 2 verdiepingen lager. Tegen 7u45 zijn we dan naar de paspoortcontrole vertrokken. Na een emotioneel afscheid scheiden de wegen en gingen we enkel nog met ons 3 op pad.

Na de eerste paspoortcontrole kwamen we opnieuw in een gigantische hal met winkeltjes . Daar gingen we opnieuw in de rij staan voor een tweede paspoortcontrole. Hier werd ook de handbagage en ons lichaam gescand. Riem uit, laptop uit de tas, horloge uit, … Natuurlijk begon het bij mij te biepen omdat ik mijn horloge niet had uitgedaan. Ondertussen was de handbagage ook door een scanner gehaald. Bij mijn rugzak vroeg de agent of ik deze wou openmaken. Het was duidelijk dat er iets in zat dat er niet in hoorde te zitten. Na het overhoop halen van mijn volledige rugzak, kwam hij aan mij pennenzak. Deze had ik thuis zonder nadenken in mijn handbagage gegooid. De agent vond hier dan ook een schaar in. Nadat deze in een vuilbak werd gegooid, mocht ik mijn reis verder zetten.

Toon kwamen we aan onze 53. Daar zou ons vliegtuig vertrekken. Het was al duidelijk waar dit vliegtuig vertrok. Een gigantische groep mensen stond duidelijk aan te schuiven voor een laatste bagage- en paspoortcontrole. Uiteindelijk werd het duidelijk dat de passagiers voor Panama (hun vlucht vertrok  1,5 uur later) ook in deze rij stonden. Zij werden dan ook verzocht om iets anders nuttig te doen.

Ook wij werden onderworpen aan een laatste controle. Ook hier waarschuwde Joris mij om mijn horloge uit te doen. Ik was het bijna vergeten, maar bedacht mij juist voor de scanner nog. Nadat ik voor de laatste keer alles opnieuw ingeladen had, konden we het vliegtuig instappen. Onze plaats werd toegewezen en we konden ons installeren voor een 9 uur durende vlucht. Natuurlijk kwam ik tot de conclusie dat ik mijn horloge vergeten was aan de bagagecontrole. Samen met de gezagsvoeder gingen we terug maar helaas zonder resultaat. Het zou dus 3 maand zonder dat horloge zijn.

Niet veel nadat wij binnen kwamen, vertrok het vliegtuig. We moesten nog 10 minuten rijden totdat we aan de juiste vertrekbaan waren. Voordat we het echt goed doorhadden, was het vliegtuig  al aan het versnellen en was ons vliegtuig de lucht in. Veel konden we buiten niet zien want het was erg bewolkt.

9 uur later, 2 maaltijden later (vegetarische spaghetti met een koud slaatje en  witte chocomousse, veel drankjes, een ijsje en een quiche, koud slaatje, cakeje en fruitslaatje later, kwamen we boven Paramaribo. We hadden ondertussen al heel wat meegemaakt op het vliegtuig. Als we ongveer 2/3 van de vlucht gevlogen hadden en dus midden boven de oceaan vlogen, melde de gezagsvoeder dat er tijdens de vlucht een passagier was overleden. Ondanks de hulp van 2 verpleegkundigen kon niets meer baten. De man werd in een bodybag gelegd en bleef op zijn plaats liggen. Aan de passagiers werd gevraagd om niet te passeren langs de zitplaatsen van de overledene en zijn broer. Wel raar om te weten dat het leven op het vliegtuig gewoon verder gaat met maaltijden, drankjes en films en dat er ondertussen een man in een bodybag achter ons lag.

Na een heel rustige landing en een applaus voor de gezagsvoeder, mochten we uitstappen. We werden onmiddellijk bevangen door een erg grote vochtigheid en een warmte die in België nog enkele maanden zou duren. We kwamen op de landingsbaan en volgende andere passagiers voor een laatste keer  een paspoort en visumcontrole. Deze doortonden we zonder problemen. Voordat we ons bagage gingen afhalen, bezochten we een van de banken. Daar haalden we onze eerste SRD (Surinaamse Dollars) af. Ook kochten we 3 telefoonkaarten. Hiermee konden we de komende 3 maand dan communiceren met elkaar.

Ondertussen was de bagagestroom op gang gekomen en vonden we erg snel onze bagage. We zochten de weg naar buien en daar werden we opgewacht door bijna honderden Surinamers. Onder hen vele mannen die ons een busje of auto aanboden om ons naar Paramaribo te brengen. We konden hen afwijzen want mevrouw Rozenblad, de verantwoordelijke van de lerarenopleiding in Suriname, had ons direct opgemerkt. Zij bracht ons naar Ed, een echte Surinaamse jongeman. Hij zou ons naar onze verblijfplaats brengen. Mevr. Rozenblad moest nog even wachten op 2 andere studenten maar deze zouden uiteindelijk niet komen opdagen. Wij vertrokken alvast met Ed. Het beeld dat we kregen van Suriname was direct erg goed. Buiten het feit dat de auto’s links reden en we even een paniekaanval kregen van de rijstijl van sommige Surinamers, werd het al snel duidelijk wat de gewoonten waren qua auto rijden.

Na een rit van ongeveer een uur waren we op de Kwattaweg. De grote geasfalteerde weg waaraan onze straat was gelegen. Ed wist het ongeveer liggen, maar toch ook niet volledig. Na 4 keer over en weer rijden belde hij naar mevr. Rozenblad voor meer info. Het was precies niet duidelijk want hij besloot te wachten totdat zij er was. Dit duurde echter niet zo lang. Zij reed ons voor naar onze woning in de Sahadawlaan 26.

Daar werden we opgewacht door onze huisbasin. Een ouder vrouw die met alles kon lachen en niet alles verstond van wat we zeiden. Nadat ik werd aangesteld als ‘directeur’ om alle papieren in orde te maken. Dit ging over het huurcontract. Het invullen van het huurcontract was wel bijzonder. Overal was er bij geschreven het was niet overal even duidelijk was waar moest ingevuld worden. Ook was er een plaatsbeschrijving die ik samen met haar overliep. Alles dat in het huis aanwezig was, was genoteerd op het blad. Dit was niet zoveel maar het was toch erg goed uitgerust. Naast 2 slaapkamers was er ook een grote leefruimte en een terras met hangmat.

De huisbasin stelde onmiddellijk voor om met de auto eens rond te rijden en alle interesante plaatsen voor ons te bekijken. Zo kwamen we te weten waar onze scholen gelokaliseerd waren, waar we de universiteit was en hoe het er in Suriname aan toe ging.

We maakten een tussenstop aan een grote Chinese winkel waar we onze eerste inkopen deden. Dit ging over belangrijke zaken zoals waspoeder, veel drinken en het eten voor de eerste dagen. Na bijna 3 kwartier te hebben rondgelopen in de winkel, waren we 180 SRD armer maar heel wat voedingsmiddelen meer.

De huisbasin (waar we de naam voorlopig nog niet van weten) besloot vervolgens om ook nog eens naar het centrum te rijden om eens te kijken wat er allemaal is. ondertussen was het al erg donker geworden maar het werd altijd maar drukker in de straat. De mensen kwamen allemaal naar buiten. Ze hebben morgen namelijk geen werkdag omdat het  hier een feestdag is.

Toen we thuiskwamen, hebben we onze valies eindelijk kunnen uitpakken en hebben we ons op ons terras gezet met een fris Surinaams biertje, een Barbo. Het was ondertussen 20u lokale tijd of (12 u ’s nachts in België. De vermoeidheid begon wel een beetje te dagen. We waren nu bijna 21 wakker, hadden heel wat nieuwe zaken gezien. Na mijn drinken op gedronken te hebben, hebben Joris en ik eens gekeken hoe we het slapen zouden regelen. We hadden namelijk een dubbel bed. Om het niet te moeilijk maken in de kleine kamer, besloten we 3 maand naast elkaar te slapen. Met de airco aan ben ik tegen 21u30 (=00u30 in België) in slaap gevallen in een nieuw land met een lekker warm klimaat.