... over niet naderende treinen en ambassades in appartementen

Onze laatste uitstap voor ons vertrek naar Suriname, een dag naar Brussel voor een bezoek aan de Surinaamse ambassade.
 

Woensdag 17 februari 2010 (dag -10)

2 dagen geleden was er een treinongeluk in Halle. Hierdoor bestond de vrees dat we wel eens veel tijd konden verliezen om met de trein te reizen. Gelukkig zag het er 's morgens erg goed uit. Geen enkele trein had vertraging en Sophia en ikzelf konden dus zonder problemen de trein naar Mechelen van 20 voor 9 nemen. Aangekomen in Mechelen was het enkel nog wachten op Joris. Hij kwam via Dendermonde naar Mechelen. Normaal zou hij perfect op tijd geweest zijn voor onze aansluiting maar de voorziene trein richting Etterbeek (een 'dorp' in de buurt van Halle) was afgeschaft. Gelukkig was er een andere trein met een kwartier vertraging dat ons ook op onze bestemming kon brengen. Nadat wij voor Joris nog een ticket kochten, zochten we ons perron op. Gelukkig wist de bestuurder nog niet in welke richting hij uit het station moest vertrekken waardoor Joris nog iets meer tijd kreeg. Na wat wachten arriveerde Joris en zochten we een plaats op de trein. Na een ritje door Brussel, kwamen we aan in Etterbeek.

Daar gingen begon de zoektocht naar de ambassade. Met een slecht afgedrukt plannetje stapten we uit het station en gingen op pad. Na 10 min wandelen werd het duidelijk dat we de verkeerde kant aan het opstappen waren. Terugkeren was dus de boodschap. Na een tussenstop aan de bank (Joris had geen geld bij) en enkele nutteloze omwegen hadden we al heel wat gezien van Brussel, maar nog steeds geen ambassade. Deze vonden we dan uiteindelijk wel. Het was wel even verschieten als we de ambassade zagen. Het bleek een appartementsblok te zijn. Enkel de vlag deed vermoeden dat er een ambassade aanwezig was. We belden aan maar kregen te horen dat we maar vanaf 13u ons visum konden aanvragen. We hadden dus nog 1u30 over om op te vullen. De zoektocht naar eten kon beginnen. Na een flinke wandeling vonden we een Iers café/restaurant waar we erg goedkoop konden eten. Na een erg smakende biefstuk met frieten gingen we terug naar de ambassade.

Nu mochten we wel binnen. Binnengekomen was het zoeken naar de verdieping met de ambassade. Er waren namelijk geen pijlen. Onze hoop was gevestigd op de 2de verdieping omdat hier de vlag uithing.  Toen we uiteindelijk een bordje zagen met ambassade van de republiek Suriname, waren we al heel wat treden verder. We werden verwelkomt door een 'echte ' Surinamer. Onmiddellijk werden ons papieren onder de neus gestoken die we moesten invullen. De ene vraag was al moeilijk dan de andere. Ze moesten erg veel van ons weten. We kwamen ook tot de constatering dat we een pasfoto nodig hadden. Dit hadden we natuurlijk niet bij. Na een bijzonder blik van een medewerkster, mochten we toch ons paspoort afgeven voor de nodige stempels. De foto moesten we dan maar later opsturen. Na 10 min wachten kregen we elk ons paspoort terug met de nodige stempels en krabbels.

Ons bezoek aan Brussel zat er dus op en het terugkeren naar het station kon beginnen. Na een fikse wandeling kwamen we aan in Etterbeek station. Daar was de chaos compleet. Alle treinen hadden vertraging. Het waerd een puzzel om terug thuis te geraken. Uiteindelijk vonden we een trein die rechtstreeks naar Mechelen reed. Deze had zelfs geen vertraging. Maar hoe dichter dat we bij het vertrek kwamen, hoe meer vertraging hij kreeg. Het perron verwisselde ook bijna iedere 5 min. Hierdoor stonden we na een uur nog altijd in Etterbeek maar hadden we wel al op alle perrons gestaan. Uiteindelijk kwam de trein en konden we naar huis. In Mechelen ging Joris weer zijn eigen weg en stapten Sophia en ik op de trein richting Sint-Niklaas. Daar moest ik nog een bus pakken om uiteindelijk tegen kwart na 6 thuis te komen. Bijna 11 uur weggeweest om 1 simpele stempel. Maar, ... nu kunnen we zondag wel vertrekken!

Tot de volgende!